လူ႔ေဘာင္တစ္ခုုတြင္ ေရြးခ်ယ္ပိုုင္ခြင့္တိုု႔ အထင္အရွား ရွိေနသည့္တိုုင္ေအာင္ ဘာမွ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိသလိုု ဟန္ေဆာင္တတ္ၾက ပါသည္။ ခ်င့္ႏိုုးဆင္ျခင္ျခင္းကုုိ သံုုးစြဲရမည့္ ေနရာတြင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လက္မခံဖြယ္ ကိစၥျဖစ္ေနသည့္တိုုင္ မစဥ္းစား မေဝဖန္ဘဲ အမ်ားလုုပ္တာကိုု ေရာေယာင္ လိုုက္နာလက္ခံေသာ အက်င့္စရိုုက္တိုု႔ ျဖစ္ထြန္းတတ္သည္။ ေယ်ဘုုယ်အားျဖင့္ အမ်ားလုုပ္တာကိုု ေရာေယာင္လိုုက္နာေသာ အက်င့္သည္ လက္ရွိတည္ရွိေနေသာ ရိုုးရာအေဆာက္အဦမ်ားကိုု ထိန္းသိမ္းရမည္ဟုု ယူတတ္ေသာ သေဘာလည္း ပါေနတတ္ျပီး ဓေလ့ေဟာင္းမ်ား ႏွင့္ အေလ့အထေဟာင္းမ်ားကိုု ထက္ျမက္လွေသာ လႊသြားႏွင့္ တိုုက္သလိုု ေမးျမန္းစူးစမ္းတတ္ေသာ သႏၷိဌိက ဥာဏ္အလင္း မ်ိဳးကိုု ဒိုုင္းေထာင္၍ ကာတတ္ၾက ေလ၏။ အေသအခ်ာ ပါပဲ၊ လိင္ကိုုၾကည့္ျပီး ခြဲျခမ္းႏွိမ္ခ်ေလ့ရွိသည့္ လူ႔ေဘာင္တိုု႔တြင္ အမ်ိဳးသမီးတိုု႔ကိုု တန္းတူေနရာမေပးဘဲ ဆက္ဆံမႈမ်ိဳး (ဒါ့ထက္ေတာင္ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ိဳး) ကဲ့သိုု႔ေသာ ရိုုးရာ၏ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း ကိစၥမ်ိဳး ၊ သိုု႔မဟုုတ္လည္း (ေရွးရိုုးစဥ္ဆက္ကိုုက ေအာက္တန္းက်တဲ့ လူေတြဟုု) တျခား လူမ်ိဳးစုုမ်ားကိုု ေက်ာႏွိမ္ခြဲျခမ္းမႈမ်ိဳး တိုု႔သည္ ထိုုလူ႔ေဘာင္မ်ိဳးတိုု႔တြင္ သက္ဆုုိးရွည္ ပလႊားႏိုုင္ရျခင္း ၏ အေၾကာင္းရင္းသည္ကား ထိုုလူ႔ေဘာင္မ်ိဳးက လူတိုု႔သည္ အာရုုံတြင္ အေမြရ စြဲထင္ေနေသာ ယံုုၾကည္မႈတိုု႔ကိုု မေမးျမန္း မေစာေၾကာဘဲ ခ်ီးပလက္ခံျခင္းေၾကာင့္ ေပတည္း။ စင္စစ္ အတိတ္၏ မိုုက္မဲေသာ အက်င့္အၾကံမ်ား ႏွင့္ အႏုုမာန စြဲယူထားေသာ အႏွစ္လကၡဏာတိုု႔ ဟူသည္ “ပုု ပုုစာၦေရယ် ေမးရာ၏ ၊ ဝိ ဝိစာေရယ် စူးစမ္းရာ၏” အကၡရာစြဲသံုုး ထုုိႏွစ္လံုုးကိုု ထိုု လူ႔ေဘာင္တိုု႔ သံုုးစြဲ လာလိုုက္ရုုံႏွင့္ပင္ ဗံုုးဗံုုးေျမသိုု႔ ျပိဳလဲရလိမ့္မည္ သာတည္း။ ျပန္လည္ အမွတ္ရထိုုက္္ စေကာင္းသည္မွာ ၁၈၇၄တြင္ ပံုုႏွိပ္ေသာ ဂြ်န္ စတူးဝပ္ ေမးလ္၏ မိန္းမေတြကိုု ႏွိမ္ထားမႈ ျပႆနာ ကိုု မ်ားစြာေသာ သူ႔ ျဗိတိသွ် စာဖတ္ပရိသတ္တိုု႔က သူ၏ မေကာင္းသင္းကြဲ စရိုုက္ကိုု လစ္ေဖာ္ေသာ သက္ေသ အေထာက္အထား ဟုု ယူဆၾကကုုန္၏။ တကယ္မွာလည္း အဲသည္ အခ်ိန္တုုန္းက အဂၤလန္ လူ႔ေဘာင္တြင္ သည္သိုု႔ မိန္းမေတြကိုု ခြဲျခားႏွိမ္ခ်ေသာ ျပႆနာကိုု စိတ္ဝင္စားမႈမွာ အလြန္နဲပါးရကား ထိုုစာအုုပ္သည္ ေမး၏ လက္ရာအားလံုုးတြင္ ထုုတ္ေဝေသာသူ အရူံးေပၚခဲ့ေသာ တစ္ခုုတည္းေသာ စာအုုပ္ေပတည္း၆။
ဤသိုု႔ ဆိုုခဲ့ေသာ္ျငားလည္းပဲ လူမႈ အႏွစ္လကၡဏာတစ္ခုုကိုု မစူးစမ္း မဆင္ျခင္ဘဲ လက္ခံမႈသည္ အျမဲဆိုုသလိုု ရုုိးရာသမား ျဖစ္လိုု႔သာ ဆိုုေသာ သေဘာမ်ိဳးခ်ည္းသည္လည္း မဟုုတ္တတ္။ ပိုုဆိုုးဝါးတတ္သည္မွာ အဲသလိုု မစူးစမ္းဘဲ လက္ခံမႈမ်ိဳးက ေနျပီး ‘အႏွစ္လကၡဏာတစ္ရပ္’ ဆိုုသည္ကိုု အေရးအရာ ေပၚလာျပီဟုု အသစ္တဖန္ ဝါးလံုုးထိုး ျပန္ဦးတည္မႈမ်ိဳး၊ ဒိုု႔မွာ ဒိုု႔အေရးသစ္တိုု႔ ေပၚလာျပီဆိုုကာ ဆင္ျခင္မႈကင္းမဲ့စြာႏွင့္ ေရြးခ်ယ္ထားေသာ ျပန္ဦးတည္မႈမ်ိဳးကိုု “ထြန္းလင္း ရွာေဖြေတြ႔ရွိျခင္း” ဟုု ညာဝါးျပီး လူေတြကိုု ေရာင္းစားႏိုုင္လာျခင္း တိုု႔သည္လည္း ပါဝင္တတ္ ပါသည္။ ထိုုသိုု႔ေသာ ကိစၥမိ်ဳးသည္ မဟားတရား အၾကမ္းဖက္မႈတိုု႔ကိုု ဆြေပးရာတြင္ ခြန္အားၾကီးသည့္ မိစာၦတန္ခိုုးအား ေပတည္း။ အထက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ၁၉၄၀ ႏွစ္မ်ားက အိႏၵိယတြင္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ ဟိႏၵဴ - မူဆလင္ ရုုန္းရင္းဆန္ခတ္ ရန္ပြဲတိုု႔္ ကြ်န္ေတာ္၏ စိတ္ပ်က္စဖြယ္ မွတ္ဥာဏ္တြင္ ထင္လာသည္မွာ — ကေလးငယ္ တစ္ဦး၏ ရူပ္ေထြးေၾကာက္ရြံ႕ေနေသာ မ်က္လံုုးမ်ား —အကြဲအျပဲ ႏိုုင္ငံေရးတြင္ လူထုုၾကီးသည္ အံုုလိုုက္က်င္းလိုုက္ကိုု အႏွစ္လကၡဏာ ေရႊ႕ေျပာင္းေစာင္းနင္း သြားမႈမ်ား ။ မ်ားေျမာင္ၾကီးမားလွေသာ လူထုုသည္ အိႏၵိယသား ဟူေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမွ၊ ကုုန္းေျမမၾကီးသား ဟူေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမွ၊ အာရွတိုုက္သား ဟူေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမွ သိုု႔မဟုုတ္လည္း လူမ်ိဳးႏြယ္ လူသားဟူေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမွ ထိုုလကၡဏာ တိုု႔ကိုု လႊင့္ပစ္လိုုက္ျပီးလွ်င္ — ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ဆိုုသလိုု — (အမုုန္းပင့္တင္) သင္းကြဲ လကၡဏာမ်ား ျဖစ္ေသာ ဟိႏၵဴ ၊ မူဆလင္ ႏွင့္ ဆိ တည္းဟူသည့္ အသိုုင္းအဝိုုင္း အႏွစ္လကၡဏာမ်ား ျဖင့္သာ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ ပိုုင္းျခားလာၾကပါသည္။ အဲသည္ ေနာက္ကလိုုက္လာသည့္ လူသတ္ပြဲသည္ကား လူထုုသည္ ထိုမုုန္းတီးရန္ေစာင္ေနေသာ အႏွစ္လကၡဏာတိုု႔ကိုု သြားျပီး ရွာေဖြသြားမိေစရန္ ေသြးထိုုးလႈ႔ံေဆာ္ခံရျခင္း၊ ႏြားအုုပ္ေဝွ႔သလိုု အုုပ္လိုုက္ေဝွ႔လိုုေသာ အေျခခံ တိရစာၦန္အုုပ္စုု အမူအက်င့္မ်ိဳး ျပန္လည္ျဖစ္ေပၚလာျခင္း တိုု႔ ျဖစ္ျပီး ယင္းသိုု႔ေသာ တိရစာၦန္ အုုပ္စုုစရုုိက္ မင္းမူႏိုုင္ခဲ့ျခင္းမည္သည္ လူထုုသည္ ထိုုသိုု႔ မုုန္းတီးရန္ေစာင္ေနေသာ အတုုအေယာင္ အႏွစ္လကၡဏာတရား တိုု႔ကိုု အစစ္အမွန္ တရားဓမၼ၏ ဂုုဏ္ရည္ = လုုပ္ငန္းစဥ္ ျဖစ္သည့္ သႏၷိဌိက စူးစမ္းေဝဖန္မႈ ေအာက္တြင္ထားျပီး စစ္ေမးေစာဒနာျပဳ ရမည္ကိုု မသိပ်က္ကြက္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ေပတည္း။
စာခ်ပ္။ ။ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔တြင္ တရားဓမၼ၏ သႏၷိဌိက ေဝဖန္စူးစမ္းေသာဂုုဏ္ရည္ကိုု ရာစုုႏွစ္ဝက္နီးပါး စစ္အာဏာရွင္စနစ္က ခ်ိဳးႏွိမ္ခံခဲ့ရျခင္းကိုု သတိခ်ပ္ၾကပါကုုန္။ စစ္အစိုုးရေခတ္တြင္ ေပါက္ခဲ့ေသာ ယေန႔ ျမန္မာဘုုန္းၾကီး ပညာရွိဆိုုသူတိုု႔သည္ ပေဒသရာဇ္ စနစ္ျဖစ္ေပမယ့္လည္း ႏူိင္းစာၾကည့္လွ်င္ ေယ်ဘုုယ်အားျဖင့္ လြတ္လပ္ေသာ ပညာေရးျဖစ္သည့္ အင္းဝေခတ္က ဗုုဒၶဘာသာ ပညာေရးမ်ိဳးတြင္ ၾကီးျပင္းခဲ့သည့္ ရွင္မဟာသီလဝံသ ၊ ရွင္မဟာရဌသာရ စသည့္ ဆရာေတာ္မ်ား၏ ၾကားနာခဲ့မႈ၊ ၾကံစည္ခဲ့မႈ ၊ေမးျမန္းခဲ့မႈ ၊ စူးစမ္းဆင္ျခင္ခဲ့မႈ (သုုစိပုုဘာ) အေလ့အက်င့္မ်ိဳးတိုု႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ျခင္း မရွိ ၊ သူတိုု႔သည္ အာဏာရွင္ေခတ္မွာ ေပေခါက္ေခ်ာင္ပိတ္ျပီး အလြတ္မွတ္စာမ်ိဳးကိုုသာ သင္အံခဲ့ရသလိုု အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ စေသာ “အတုုအေယာင္ အႏွစ္လကၡဏာ” မိႈင္းလံုုးတိုု႔ တိုုက္ခံခဲ့ရသည္မွာ အထင္းပါတည္း။
ဟုုတ္ကဲ့၊ ေညာင္ရမ္းေခတ္သည္ ပေဒသရာဇ္ ေခတ္ျဖစ္ေပမယ့္လည္း မမိညိဳသည္ “ေတာင္တြင္ျမင္းမိုုရ္ ကြ်ႏုု္ပ္ဆိုုသား” ဟုု လြတ္လပ္စြာ ေၾကြးေက်ာ္ႏိုုင္ခဲ့ပါ၏ ။ ထိုု႔အတူ မမိျဖဴ သည္လည္း သူႏွင့္အျပိဳင္ “ကြ်န္းတြင္ဇဗၺဴ ကြ်ႏုု္ပ္ဟူသား” ဟုု ေသာင္းတုုိက္ကၾကားေစခဲ့သလိုု ရဟန္းသံဃာမ်ားကိုုပါ ဆရာေနရာကေနျပီး စာျပေပးႏိုုင္ခဲ့ပါသည္။ ေဘာက္မဲ့ေၾကာင့္ ကေန႔ဒီမိုုကေရစီေခတ္တြင္ ဘုုန္းၾကီးေခါင္းေဆာင္ဆိုုသူတိုု႔က သဂၤါယနာတင္သလိုု အစည္းအေဝးေတြလုုပ္ျပီး “သည္မိန္းမေတြ လင္ယူမတတ္လိုု႔ သာသနာ ညိႈးႏြမ္းမွာမိုု႔လိုု႔ ေထာင္ခ်ပစ္ရမည္” ဟုု မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒကိုု ျပဌာန္းရမည္ ဆိုုျပီး ဗုုဒၶဘာသာ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုု လာျပီး ႏွိမ္ေနတာမ်ိုဳးသည္ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲေနသည္လိုု႔ပင္ မမည္၊ မိမိတိုု႔တြင္ တရားဓမၼ၏ ဂုုဏ္ရည္ကိုု မက်င့္ၾကံမႈ၊ နားမလည္မႈ၊ ဗုုဒၶတရားဆိုုင္ရာ အစစ္အမွန္ အသိတရား ေခါင္းပါးေနမႈကိုု မသူေတာ္သည္ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ေဖာ္ေနျခင္း ပါတည္း။
ဗုုဒၶတရားဆိုုင္ရာ အစစ္အမွန္ အသိတရား ေခါင္းပါးေနမႈ ဆိုုတာကိုု ဆိုုပါဦးမည္။ ထိုုသိုု႔ “ဗုုဒၶဘာသာမမ်ား” အတြက္ဟုု ဆိုုကာ ၄င္းတိုု႔၏ ႏွိမ္ခ်ေသးသိမ္ေသာ အျမင္ကိုု အေျချပဳ၍ မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒ ျပဳလိုုသူ ဘုုန္းၾကီး (ဆိုုသူ) တိုု႔သည္ သက်သီဟစေသာ စစ္အစိုုးရက ပံုုသြင္းခဲ့သည့္ ၏သည္မေရြး ၾကက္တူေရြးစာအံ စာေမးပြဲမ်ားကိုုသာ ေအာင္လာတတ္ပါ၏။ ေလ့လာသံုုးသပ္ျပီး ထိုုးထြင္းသင္ယူႏိုုင္မႈဘက္မ်ိဳးမွာမူ လြန္စြာ ခ်ဳိ႔ငဲ့မြဲေတရကား တကယ့္ ဗုုဒၶဘာသာ၏ အစဥ္အလာတြင္ “ဗုုဒၶဘာသာ အမ်ိဳးသမီး” တိုု႔သည္ မည္သိုု႔ ဘာသာျခား လင္ေယာက်ၤား တိုု႔အေပၚ က်ယ္ဝန္းျမင့္ျမတ္စြာက်င့္ၾကံခဲ့သလဲ ဆိုုတာကိုု ေတြးေခၚစဥ္းစား ေဝဖန္သင္ယူတတ္သူ သာမန္ လူဝတ္ေၾကာင္တိုု႔ ေလာက္မွပင္ နားမလည္တတ္ၾကကုုန္။
ပမာအားျဖင့္ ျပရလွ်င္ ဘုုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္ အခါက ေမတၱာအရာတြင္ ဧတဒဂၤဘြဲ႔ရ သာမာဝတီ မင္းသမီးသည္ ဘာသာျခားျဖစ္ေသာ လင္ျဖစ္သူ ဥေတနမင္းျဖင့္ ေပါင္းသင္းပါ၏ ။ ထိုုသိုု႔ ေပါင္းသင္းေပမယ့္လည္း လင္ျဖစ္သူ ဘာသာျခားကိုု ဗုုဒၶကိုု ကိုုးကြယ္ပါဟုု မတိုုက္တြန္းခဲ့။ လင္လည္း သူ ကိုုးကြယ္ခ်င္ေသာသူကိုု ကိုုးကြယ္၊ သူမလည္း သူမ ကိုုးကြယ္လိုုသည့္ ဘုုရားအမႉးရွိသည့္ သံဃာေတာ္တိုု႔ကိုု လြတ္လပ္စြာ ကိုုးကြယ္သည္သာတည္း။ ေနာက္ဆံုုးတြင္ လင္ျဖစ္သူေယာက်ၤားက မလိုုဂုုံးေခ်ာေသာ မယားငယ္ေၾကာင့္ သူမကိုု အျမင္မွားျပီး သူမႏွင့္တကြေသာ ေမာင္းမ ဗုုဒၶဘာသာအမ်ိဳးသမီးတိုု႔ကိုု သတ္ျဖတ္ရန္ ေလးေတာ္တင္ျပီးပစ္ရာတြင္ ထုုိဗုုဒၶဘာသာ အမ်ိဳးသမီးအားလံုုးသည္ ဗုုဒၶရွင္ေတာ္၏ အဆံုုးအမျဖစ္သည့္ ေမတၱာကိုု မျပတ္ပိုု႔သေသာအားျဖင့္ မွ်ားတိုု႔သည္ ေမတၱာရွင္ အမ်ိဳးသမီးတိုု႔အား မခခဲ့။ ထုုိအံ့ဘြယ္သရဲကိုု ျမင္ေသာအခါ ဥေတနမင္းသည္ သာမာဝတီ ေျခရင္းတြင္ ရွိခိုုးေတာင္းပန္ျပီးလွ်င္ ဗုုဒၶဘာသာသိုု႔ ကူးေျပာင္းခဲ့ပါ၏ ။ သည္မွာ မွတ္ရန္မွာ ငါတိုု႔ ဗုုဒၶဘာသာသည္ ‘သည္းခံျခင္းျဖင့္သာ’ သာသနာျပဳျခင္း ဆိုုသည္ကိုု အထူး သိမွတ္ေစလိုုပါသည္။ လူတစ္ဦး၏ ပုုဂၢလိက အဝန္းအဝိုုင္းကိုု ထိပါးေစာ္ကား၍ ဗုုဒၶဘာသာသိုု႔ ကူးေျပာင္းရမည္ဟုု ‘ျခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကိုုင္မႈ’ ကိုု က်င့္သံုုးမႈမ်ိဳးသည္ “သြာကၡာေတာ” (ဝါ)
အစအလယ္အဆံုုး ေကာင္းေသာ ျမတ္ေသာ တရားဓမၼ၏ ဂုုဏ္ရည္ျဖင့္သာ တည္ေထာင္ထားသည့္ ဗုုဒၶသာသနာတြင္ ဘယ္ခါမွလည္း မရွိခဲ့၊ဘယ္ခါမွလည္း မရွိႏိုုင္။ ျခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကိုုင္မႈ အာဏာကိုု သံုုးကာ ဗုုဒၶဘာသာခံခိုုင္းျခင္းသည္ ငါတိုု႔၏ ဗုုဒၶတရားကိုုယ္တိုုင္ကိုုက မေကာင္းညံ့ဖ်င္းလုုိ႔ အဲသလိုု လုုပ္ရတာလား ဆိုုတာကိုု အဲသည္ ဘုုန္းၾကီးညံ့ဖ်င္းေတြကိုု အင္မတန္မွကို ေမးခ်င္စရာ ပါတည္း။ အင္း၊ ေသးသိမ္ည့ံဖ်င္းေသာ ေဒဝဒတ္ဆိုုတာဟာလည္း ျမတ္စြာဘုုရားကဲ့သိုု႔ ေကာင္းမြန္က်ယ္ေျပာေသာ တရားဓမၼ၏ ၾကန္အင္လကၡဏာသက္သက္နဲ႔ သူ႔မွာ မရပ္တည္ႏိုုင္တဲ့အခါ အာဏာရွိတဲ့ ဘုရင္နဲ႔ သြားပလူးရတာ မ်ိဳးေပပဲ ၊ ဟုုတ္ကဲ့ မဟုုတ္လား။
သည္မွာ သည္ဘုုန္းၾကီးေတြက သူတိုု႔၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုု “ ေဟ့၊ ငါတိုု႔က ဗုုဒၶဘာသာ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ပုုဂၢလိက အဝန္းအဝိုုုင္းကိုု သည္ေကာင္ေတြ လာျပီး မထိပါးရေလေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ဖိုု႔ရည္ရြယ္တာ ။ ျခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကိုုင္မႈဆိုုတာ သည္လိုုေစာင့္ေရွာက္ဖုုိ႔ အတြက္ လုုပ္ရတာ” ဆိုုကာ လံုုးေထြးလီဆည္ျပီး ထပ္ေျပာႏိုုင္ပါသည္။ ဟုုတ္ကဲ့ ၊ ဒါမ်ိဳး ေျပာလာခဲ့လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ဆိုုထားေသာ အၾကြင္းမဲ့ လြတ္လပ္ေသာ အေျခခံ ဥပေဒ မွ ႏွစ္ဆယ္ရာစုုေခတ္ ကမာၻၺထိပ္တန္း ဥပေဒေတြးေခၚပညာရွင္ ဟိုုင္းရက္က ဆုုိမိန္႔ခဲ့ေသာ ဂႏၲဝင္ စာသားတစ္ပိုုဒ္ ကိုု ကိုုးကား၍ ကြ်န္ေတာ္ တံုု႔ျပန္ပါရေစ။
“ျခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကိုုင္မႈကုုိ လုုံုးဝ ေရွာင္လြဲ၍ရသည္ကား မဟုုတ္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုုေသာ္ ျခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကုုိင္မႈကိုု ဟန္႔တားႏိုုင္ရန္ တစ္ခုုတည္းေသာ နည္းလမ္းသည္ ျခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကိုုင္မႈ ႏွင့္ပင္ ျခိမ္းေျခာက္ထားရေသာေၾကာင့္ ပါတည္း။ လြတ္လပ္ေသာ လူ႔ေဘာင္တိုု႔သည္ ဤျပႆနာကိုု ေျဖရွင္းၾကသည္မွာ ျခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ပိုုင္ခြင့္ကိုု လက္ဝါးၾကီး အုုပ္ပိုုင္ခြင့္ကိုု ႏိုုင္ငံေတာ္ကိုုသာ အပ္ႏွင္းထားလိုုက္ျပီး အဲသည္ ႏိုုင္ငံေတာ္အာဏာဆိုုသည္ကိုု သီးသန္႔ပုုဂၢိဳလ္တိုု႔၏ ျခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကိုုင္မႈမွ ကာကြယ္ရန္ လိုုအပ္လာေသာ ကိစၥတိုု႔တြင္သာ က်င့္သံုုးေစရန္ ထိန္းခ်ဳပ္ကန္႔သတ္ထားဖိုု႔ (ၾကိဳျပီးေတာက္ေလွ်ာက္) ၾကိဳးပမ္းထားျခင္းျဖင့္ ေပတည္း။ ဤသိုု႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုုင္ဖိုု႔ကိုု ျဖစ္ႏိုုင္ေျခမွာ တစ္မ်ိဳးတစ္စားတည္းသာ ျဖစ္ပါ၏။ ယင္းသည္ ႏိုုင္ငံေတာ္ကေနျပီး လူတစ္ဦးခ်င္းက သိျမင္ျပီးေသာ သူ႔တစ္သီး ပုုဂၢလိက စက္ဝန္းကိုု တပါးသူတိုု႔ လာေရာက္မထိပါးေစရန္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးျခင္း ျဖစ္ျပီး သူ႔တစ္သီး ပုုဂၢလိကစက္ဝန္း ဆိုုသည္ကိုု ကန္႔သတ္ျခင္းမရွိ ဖြင့္ထားေပးျခင္း ေပတည္း။ ထိုုႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္သိရမည္မွာကား လူတစ္ဦးခ်င္း၏ တစ္သီးပုုဂၢလ စက္ဝန္း ဆိုုသည္မွာ ဒါဘဲ ျဖစ္ရမည္ဟုု ႏိုုင္ငံေတာ္မွ သီးသန္႔သတ္မွတ္ေပးျပီး ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းမ်ိဳးမွာ မူကား မဟုုတ္မဟပ္ လုုပ္ရပ္ မုုခ်စင္စစ္ ေပတည္း”
ညိဳထြန္း
ညိဳထြန္း
