ဝိနယ ပိဋက ပါဠိေတာ္ ဒုုတိယပိုုင္းလာ သံဃေဘဒ (ဝါ) သံဃာကိုု သင္းခြဲေသာကံ (အပိုုင္း ၁)

ကြ်န္ေတာ္တိုု႔၏ ေထရဝါဒ ဗုုဒၶဘာသာတြင္ ျမတ္စြာဘုုရား၏ တရားဓမၼတိုု႔ကိုု ပစ္ထည့္ထားသည့္ ျခင္းေတာင္းၾကီး သံုုးေတာင္း အျဖစ္ ေက်ာ္ၾကားေသာ ဝိနည္း သုုတၱန္ အဘိဓမၼာ ဆိုုျပီး က႑သံုုးခုုရွိရာတြင္ ယင္းတိုု႔အနက္ ဝိနယပိဋက ဆိုုသည္မွာ ရဟန္းသံဃာတိုု႔သည္ မည္သိုု႔ေသာ နည္းလမ္းအားျဖင့္ သာသနာအား ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္အပ္ေၾကာင္း မသဲမကြဲ ေခ်ာ္တလြဲေတြ ေလွ်ာက္မလုုပ္ေစရန္ ဗုုဒၶရွင္ေတာ္မွ  အတိအက် “မူဝါဒ”ခ်မွတ္လမ္းျပခဲ့သည့္ ကိုုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီး ကိုုယ္တိုုင္၏ အာေဘာ္လမ္းညႊန္ ပါတည္း။ ထိုု႔ေၾကာင့္လည္း ရွင္မဟာ ကႆပ အမႉးရွိေသာ ေရွးဦးဆံုုး ပုုဗၺာစရိယ သံဃာေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ ပထမဆံုုးက်င္းပခဲ့သည့္ သဂၤါယနာတြင္ အေရအတြက္ မ်ားျပားလွပါသည္ဆိုုေသာ သုုတၱန္တရားမ်ား၊ လူပညာရွိတိုု႔ပင္လွ်င္ ဥာဏ္မမွီႏိုု္င္ေအာင္ နက္နဲသည္ ဆိုုေသာ အဘိဓမၼာသကၤပ တရားတိုု႔ကိုု ေၾကာင္ပုုစြန္စား ကြ်တ္ကြ်တ္ဝါးထားေသာ ဘုုရား၏ ညီေတာ္ေခါက္ေခါက္ ရွင္အာနႏၵာကိုုပင္ ဓမၼဝိႆေဇၨတိ(အေျဖရွင္) ပလႅင္ေပၚသိုု႔ ဦးဆံုုး ေပးမတက္။  အနိမ့္က်ဆံုုး သုုဒၶကြ်န္မ်ိဳးမွ ရဟန္းျပဳလာသေလာက္ ၊ ေဖာက္ျပန္လိုုေသာ ေခ်ာ္တလြဲရဟန္းေတြ အေနၾကပ္ေအာင္ သဲကြဲရွင္းလင္းစြာ ဝိနည္းအာပတ္ကိုု မျပတ္ေဝဖန္သည့္ ဗုုဒၶသာသနာ၏ အခမဲ့ ႏွလံုုးသားဝန္ထမ္းရွင္ သာသနာေစာင့္ ရဲခ်ဳပ္ကိုုယ္ေတာ္ၾကီး ရွင္ဥပါလိကိုု  ကိုုယ္ေတာ္မွ ျငင္းပါလ်က္ႏွင့္ ပလႅင္ေပၚသိုု႔ ဇြတ္ကိုု မရမကဆြဲတင္ကာ ဝိနည္းေတာ္သည္ သာသနာေတာ္အတြက္ အထြတ္ျမတ္ဆံုုး ႏွင့္ အေရးၾကီးဆံုုး အသက္ဝိဥာဥ္ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုု အေၾကာင္း သက္ေသျပဳခဲ့ပါသတည္း။

ယေန႔ခ်ိန္ခါ ျမန္မာျပည္ ဗုုဒၶ သာသာနာသည္ မင္းဆိုုးမင္းကလိန္တိုု႔မွ အတိအလင္း တစ္မ်ိဳး၊လက္သိပ္ထိုုးလည္း တစ္လွည့္ုုျဖင့္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံကိုု ရေသာ အဓမၼ ရဟန္းတိုု႔သည္ ၉၆၉ အဖြဲ႔ ၊ မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒ လႈပ္ရွားေရး အဖြဲ႔ ၊ ခုုေနာက္ဆံုုး သာသနာ့ပါလ သာသနာေစာင့္ေရွာက္ေရး အဖြဲ႔ စသျဖင့္ နာမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးသံုုးကာ မူလသံဃာအဖြဲ႔အစည္း မွ သင္းခြဲဖဲ့ထြက္ ၊ အရွက္အေၾကာက္ မရွိ မာန္တက္ရမ္းကားျပေနသည္မွာ အထင္းပါတည္း (impunity) ။ သည္တြင္ “သံဃာ့ အဖြဲ႔အစည္း”ဆိုုေသာ ေဝါဟာရ ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ကြ်န္ေတာ့္ အေနျဖင့္ စဥ္းငယ္ရွည္လ်ားေသာ ပိဋကတ္ေတာ္ က်မ္းဂန္ အကိုုးအကား တိုု႔ ကိုု အလ်င္ဦးဆံုုး ဖြင့္မျပမီမွာ စာဖတ္ ပရိသတ္တိုု႔ လြယ္လြယ္ကူကူ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုုင္သလိုု လက္ေတြ႔သံုုးစြဲႏိုုင္သည့္  ဘုုရားရွင္၏ ဆိုုလိုုရင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္ကိုု အလ်င္ေဖာ္ျပထားလွ်င္ ေကာင္းပါလိမ့္မည္။

ဘုုရားရွင္၏ သားေတာ္ရင္းမ်ား ျဖစ္ကုုန္ေသာ တည္ၾကည္မြန္ျမတ္ေသာ မူလသံဃာ အဖြဲ႔အစည္း ႏွင့္ ေဖာက္ျပန္ယုုတ္မာေသာ ေအာက္တန္းစား သံဃာ အဖြဲ႔အစည္းကိုု အသိုု႔ ခြဲျခားႏိုုင္ပါသနည္း ဆိုုေသာ္ ဘုုရားရွင္၏ သံဃာဟူသည္မွာ တစ္ေၾကာင္းတည္းသာရွိေသာတရားသာလွ်င္ က်င့္ၾကံကိုုးကြယ္ရာ သံုုးစြဲရာရွိသည္ဟုု ေျပာ၍ ေျပာသည့္အတိုုင္းလည္း က်င့္ၾကံသံုုးစြဲေနထိုုင္သည့္ သူတိုု႔ေပတည္း။ ေဖာက္ျပန္ေသာ မိစၦာသံဃာတိုု႔ သင္းပင္းပူးေပါင္းေသာ ေအာက္တန္းစား သံဃာ အဖြဲ႔အစည္း ဆိုုသည္မ်ိဳး မွာကား အျမတ္ဆံုုးဟူသည္မွာ “၉၆၉ေဟ့” ၊ တရားဟူသည္မွာ “အမ်ိဳးသားေရးေဟ့”၊ “အမ်ိဳး၊ဘာသာ၊ သာသနာေဟ့” ၊ က်င့္ၾကံကိုုးကြယ္သံုုးစြဲရာ ဟူသည္မွာ “မင္းအာဏာ၊ သမၼတၾကီးရဲ႕  အာဏာ၊ လႊတ္မင္းၾကီးေတြရဲ႕  အာဏာေဟ့” ဟုု လွည့္ျဖားေျပာဆိုုသလိုု သင္းတုုိ႔၏ အာရုုံျပင္တြင္ ၄င္း ယုုတ္ညံ့ေသာ မင္း၊ အာဏာ၊ ႏိုုင္ငံေရး စသည့္ ေမာက္မာဝင့္ၾကြားေနေသာ ငရဲတံလွ်ပ္မ်ား ျပက္ျပက္စြဲေလာင္ေနသည့္ စိတ္ယုုတ္မာညစ္ညမ္းပူးသြမ္းေနသူတိုု႔ ပူးေပါင္းစည္းေဝးေသာ အဖြဲ႔မ်ိဳးပါတည္း။ ၄င္းတုုိ႔မွ အေလးအျမတ္ျပဳေနေသာ အမ်ိဳးသားေရး ကိစၥဆိုုသည္မ်ိဳးသည္ ဗုုဒၶဘုုရားရွင္က ဘယ္တုုန္းကမွ မေဟာခဲ့သည္၊ တရား မဟုုတ္သည္ကိုု အေသအခ်ာ သိသည္လည္း ရွိေစ၊ မသိသည္လည္း ရွိေစ“ငါတိုု႔လုုပ္ေနတာဟာ တရားပါ” (သိုု႔မဟုုတ္လည္း) “တရားဆိုုတာ သည္ေနရာမွာေတာ့ မလိုုပါဘူး” (သိုု႔မဟုုတ္လည္း) “တခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ မလိုုပါဘူး”ဟုု အမွန္တရားဆိုုတာ ၾကည့္ရူသူ၏ ရူေဒါင့္ေပၚမွာပဲ မူတည္သည္ လိုု႔ moral relativism အယူျဖင့္ လႊမ္းမိုုးပိုုင္းျဖတ္ ျပဳမူေျပာဆိုုေနကုုန္ၾကသူတိုု႔ စည္းေဝးသည့္ အစုုအဖြြဲ႔တိုု႔ ေပတည္း။

သိုု႔ဆိုုလွ်င္ ကိုုးကြယ္က်င့္ၾကံသံုုးစြဲအပ္ေသာ “တရား” ဆိုုတာဟာ ဘယ္လုုိမ်ိဳးပါလိမ့္ ဆိုုေသာ ေစာဒနာသည္  အင္မတန္ ေကာင္းသေလာက္ အေရးၾကီးေသာ ေမးခြန္းလည္း ျဖစ္ပါ၏။ သည္ေမးခြန္းအတြက္ အေျဖသည္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းလွသည့္အတိုုင္း ေနာက္ပိုုင္း ကြ်န္ေတာ့္စာမ်ားတြင္ ဆက္လက္ ေဆြးေႏြးသြား ပါမည္။ ခုုခါမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ခုုေရးေသာစာတိုု႔သည္ “တစ္ေၾကာင္းတည္းသာရွိေသာ တရား”ကိုုသာလွ်င္ ျမတ္ႏိုုးဦးစိုုက္ ေရးသားထားသည္ကိုု သိလွ်င္ လံုုေလာက္ျပီ ျဖစ္ပါ၏။ တဒဂၤမွ် အႏွစ္ခ်ဳပ္ျပမည္ဆုုိလွ်င္ ေဒဝဒတ္ မွေန၍ သတ္သတ္လြတ္စားျခင္း မွသည္ တျခား ျပင္းထန္စြာ က်င့္ၾကံျခင္းတိုု႔ကိုုမွ အႏွစ္အမွန္ဟုု စြဲထင္ေနျခင္းမ်ိဳးသည္ တရားမဟုုတ္။ တရားဟူသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ လူသားအားလံုုး၏ ျဖစ္တည္မႈတြင္ ေျဖရွင္းဖိုု႔ အခက္ခဲဆံုုး ျပႆနာ အျဖစ္ တြဲလ်က္ပါလာသည့္ တစ္စံုုတစ္ရာသည္ အႏွစ္အမွန္ ဟုု ေတာက္ေလွ်ာက္ကိုု ေတြးေခၚေနေသာ အက်င့္အၾကံကိုု  (တစ္ဝက္တစ္ပ်က္နဲ႔ေတာ့ မရ) လံုုးဝကိုု ကုုစားရန္ ၾကိဳးစားရေသာ သေဘာေပတည္း။

လူ႔ေဘာင္၏ ရူပ္ေထြးမိုုက္မဲမႈ ျပႆနာ အေပါင္းတိုု႔ႏွင့္ စပ္၍ လြယ္သေလာက္ နက္နဲေသာ ၊ရုုိးရွင္းသေလာက္ ဘယ္လိုုမွ မျငင္းႏိုု္င္ေအာင္မွန္ကန္ေသာ အေျဖတိုု႔ကိုု ဗုုဒၶတရားေတာ္တိုု႔တြင္ ရွာေတြ႔ႏိုုင္ပါ၏ ။ အၾကင္သူတစ္ဦးသည္ ဥပမာအားျဖင့္ ဝီရသူ အင္းစိန္ရြာမ ေရႊညဝါ သီတဂူစေသာ ၉၆၉ ဘုုန္းၾကီးတစ္ဦးသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသိုု႔ ေတြးေခၚေနသနည္း၊ ဤသိုု႔ ေျပာဆုုိေနပါသနည္း၊ ဤသိုု႔ ျပဳမူေနရပါသနည္းဟုု ေမးလာမည္ဆိုုေသာ္ ဗုုဒၶတရားမွ ေပးမည့္ အေျဖကား လြယ္ပါ၏ ။ ဗုုဒၶ ပရမတၱဝိဇၨာေဗဒ (epistemologic logic) ရူေဒါင့္မွ ခ်ည္းကပ္သံုုးသပ္လိုုက္မည္ ဆိုုပါလွ်င္ မလြဲေသခ်ာ ေျပာဆိုုႏိုုင္သည္ကား ဤသူတိုု႔၏ ေလာကကိုု ျမင္ေသာ အျမင္ ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ၄င္းတိုု႔၏ သူ႔ကိုုယ္သူ ႏွင့္ အျပင္ဗဟိႏၶမွ တစ္ပါးအရာတိုု႔ကိုု ၾကည့္ျမင္ေသာ အျမင္တိုု႔သည္ မွားယြင္း ၊ ယင္းပုုဂၢိဳလ္တိုု႔၏ ကိစၥတြင္ ေဖာက္ျပန္ေမွာက္မွားေသာ အဆင့္သိုု႔တိုုင္ေရာက္ ေန၍ ေပတည္း။ ေရွ႕ေဆာင္းပါးတိုု႔တြင္ ဘာသာေပါင္းစံုု ခ်စ္ၾကည္ေရးဆိုုျပီး အစိုုးရက ဂုုဏ္တင္ျပီးလုုပ္ေနေသာ ပြဲမ်ားသည္ သည္ အသိအျမင္ မာန္ေျမာက္ေမွာက္မွားေနေသာ ဘုုန္းၾကီးရူးေတြကုုိ ေလွလူးေပးေနတာသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ရွာရီရာ လက္ေဆာင္ အမွတ္ (၇) စသည္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခဲ့ပါသည္။

အျမင္မွားယြင္းေဖာက္ျပန္ (ဝါ) ရူးေနေသာ ဘုုန္းၾကီးကိုု ၄င္း၏ ေဖာက္ျပန္မွားယြင္းစြာျမင္ေနေသာ (ဝါ) ရူးမိုုက္စြာ သိျမင္ေနေသာ ေလာကအျမင္ကိုု ေျပာင္းလဲရန္ မၾကိဳးစားပဲႏွင့္ လူေရွ႔သူေရွ႕ထြက္ စကားေတြေျပာခိုုင္းျပီး လူတတ္သိၾကီးေတြ အျဖစ္ ပြဲေတြေျမွာက္ကာ အားေပးအားေျမွာက္လုုပ္ျခင္းသည္ ထိုုသူရူးသူမိုုက္တိုု႔ နဂိုုကပင္ ေရွ႕တန္းတင္ ေနေသာ အာဏာရွိသူနဲ႔ ေပါင္းႏိုုင္တယ္ဆိုုတာ တရား (သမိုုင္းေၾကာင္း လိုုအပ္မႈ) ၊ လုုပ္ပိုုင္ခြင့္ကိုု တိုုးတက္ရယူမႈ ဆိုုတာ ဓမၼေဝယ်ာဝစၥ (သမိုုင္းေပး တာဝန္)၊ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာ ဆိုုတာ အႏွစ္အမွန္ ဝ႗တိ (သမိုုင္းဆက္ အေမြအႏွစ္) စေသာ ေဖာက္ျပန္ေဖာက္လြဲ မိုုက္မြဲေသာ ေလာကအျမင္ေတြ ပ်ံ႕ပြားလာကာ ထိုုသိုု႔ အတၱႏွင့္ ယွဥ္ေသာ သညာသိကိုု ကိုုးကားေကာ္ေရာ္မႈမွ ေန၍ ေပါက္ကြဲပ်က္စီးမည့္ ျဖစ္စဥ္မ်ား ေတာမသတ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔၏ သမိုုင္းတြင္ ဆက္ျဖစ္မည့္ သေဘာကိုု ေဆာင္ေနပါ၏ ။ သည္မွာတင္ ပရမတၱ ဝိဇၹာေဗဒ (ဝါ) ေလာကအျမင္ ဘာသာရပ္ (mereology) တြင္ ကြ်န္ေတာ့္အေနျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္အတန္ အပတ္တကုုတ္ ၾကိဳးစားေလ့လာခဲ့ရကား ယင္းေလ့လာမႈတုုိ႔မွ ရေသာ အသိတရားသည္ ခုုခါမွာ  ဘုုန္းၾကီးမိုုက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ယင္းလူမိုုက္ေနာက္လိုုက္တိုု႔မွ မင္းအာဏာ ေက်ာေထာက္ရ၍ တရားဝင္ျဖစ္ပါသည္ဟုု ယူမွတ္ေၾကြးေၾကာ္ေနေသာ လူမိုုက္တရားတိုု႔ကိုု တန္ျပန္ႏွိမ္နင္းဖိုု႔ရန္ အားထုုတ္ဖုုိ႔ ေစတနာ ကြ်န္ေတာ့္အား ျဖစ္ရပါသတတ္။

ခုု ကြ်န္ေတာ္မွ ေလာကအျမင္ေဗဒ ဟုု လြယ္လြယ္ဘာသာျပန္ျပသေလာက္ ကြ်န္ေတာ့္လူ ေခတ္ျမန္မာမ်ားအတြက္ တစိမ္းဆန္ေနဦးမည့္ ေဝါဟာရမ်ားျဖစ္သည့္ epistemology (သိျခင္းေဗဒ) ၊ mereology  (တစ္ခုုလံုုး ဆိုုတာ ႏွင့္ အစိတ္အပိုုင္း တစ္ခုုခ်င္း ဆိုုတာ ဆက္စပ္ပံုု ေဗဒ) တိုု႔သည္ စင္စစ္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔၏ ေထရဝါဒ ပိဋကတ္တိုု႔တြင္ အေျခခံအက်ဆံုုး ဓမၼပရိယာယ္ နည္းစနစ္တိုု႔ အျဖစ္ ထုုနဲ႔ထည္ ေဖာ္ျပပါဝင္ေနေသာ နည္းစနစ္တိုု႔ ျဖစ္ပါ၏။ မဟာယာန ဗုုဒၶဘာသာတြင္ ေယာဂကာရ ႏွင့္ မျဒာမိက စနစ္တုုိ႔ဟူသည္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ေထရဝါဒလိုု စိတ္တစ္ခုုယုုတ္ ကိုုးဆယ္ဟာ ဘာေတြလဲဟုု ၏သည္ မေရြး က်က္မွတ္ေနျခင္းထက္ ယင္း အေျခခံအက်ဆံုုး ဓမၼပရိယာယ္တိုု႔ကိုု အထူး အာရုုံစိုုက္ကာ ကြ်မ္းက်င္စြာ နားလည္ေဆြးေႏြးႏိုုင္ေသာ အဆင့္သိုု႔ေရာက္ေအာင္ သုုေတသနျပဳထားသည့္ စနစ္တိုု႔ ျဖစ္ပါ၏။

ဗုုဒၶတရားေတာ္မ်ားကိုု တစ္ေပြ႕ ၾကီး ေလ့လာခြင့္ ရခဲ့ပါလ်က္ႏွင့္ ေဖာင္စီးရင္း ေရငတ္ဆိုုသလိုု ေခတ္ရာဇဝင္ အဆက္ဆက္ အသိမိုုက္မဲလွသည့္ အေနာ္ရထာ မင္းတုုန္းစေသာ မင္းလူလည္တိုု႔မွ သင္းတိုု႔ နာမည္ၾကီး သာသနာ့ ဒါယကာခံဖိုု႔ သာသာနာကိုု ၾကံဳးသြင္းၾကိဳးကိုုင္ဖိုု႔ ၾကိဳးစားခံခဲ့ရေသာ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ျမန္မာျပည္သည္ “ေထရဆိုုလွ်င္ မေဝဖန္နဲ႔၊ ကံၾကီးထိုုက္လိမ့္မယ္” ဆိုုတာနဲ႔ အပိတ္ခံခဲ့ရကား ယေန႔ ျမန္မာျပည္ ဗုုဒၶဘာသာတြင္ ထိပ္ဆံုုးက ဥာဏ္အေကာင္းဆံုုး ဘုုန္းၾကီးဆိုုသူတိုု႔ပင္ ဤ အေရးပါဆံုုး ဓမၼ ပရိယာယ္တိုု႔တြင္ အလြန္တရာ အားနည္းၾကသည္ဆိုုသည္ကိုု ကမာၻတိုုးလွ်ိဳေပါက္လာေသာ သည္ဘက္ေခတ္ (Globalized era) တြင္ ကိုုယ့္ငါးခ်ဥ္ ကိုုယ္မခ်ဥ္စတမ္း ႏိူင္းယွဥ္ေဝဖန္သည့္ ျမန္မာ ဘာသာေရးပညာရွင္တိုု႔သည္ စိတ္မသက္သာစြာ သိျမင္ခဲ့ျပီး ျဖစ္ပါ၏။ သည္လိုု စူးစမ္းေဝဖန္ေတြးေခၚေသာ သႏၷိဌိက အေလ့အက်င့္သည္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔၏ ရိုုးရာတြင္ ဆိတ္သုုဥ္းသုုည ဘူလုုံးလုုံးက်ေနလိုု႔လည္း ဒီမိုုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းကေလးကိုု ျမင္စျပဳလာေသာ သည္မွာေခတ္တြင္ “ဘုုရားတရားဆိုုတာ ၉၆၉ ဟဲ့ ၊ မူဆလင္ကိုု ႏွိပ္ကြပ္ဟန္႔တားတာဟာ သာသနာကိုု ေစာင့္ေရွာက္တာဟဲ့” ဟူေသာ မိစၦာအယူဝါဒ ေနာက္သိုု႔ စစ္အစိုုးရ ေျမွာက္ေပးလိုု႔သာ  ျပည္သူကလည္း မစူးစမ္း မေစာေၾကာလိုု႔သာ နာမည္ၾကီးလိုု႔ေန အမွန္တကယ္ အားျဖင့္ သိမ္ေမြ႔ခက္ခဲလွသည့္ တရားဓမၼ ပရိယာယ္နယ္ပယ္တိုု႔တြင္ အသိအလင္း ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ေနေသာ ဘုုန္းၾကီး ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ ဆိုုသူတိုု႔သည္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုုက္စားမာန္ေျမာက္ကုုန္ၾကျခင္း ေပတည္း။

တခ်ိဳ႔ကလည္း ဆိုုပါ၏။ သည္ ဝီရသူစတဲ့ ဘုုန္းၾကီးေတြ အစိုုးရက ေဆးခတ္ျပီး ခိုုင္းတာ ခံရတာပါလိုု႔ သည္ဘုုန္းၾကီးေတြကိုုပင္ ကိုုယ္ကေနျပီး သနား ကရုုဏာပင္ သက္စရာ ေကာလာဟလတိုု႔လည္း ေပၚထြက္လာပါ၏။ ကြ်န္ေတာ့္ စဥ္းစားပံုု အားျဖင့္ ျမန္မာ အစိုုးရသည္ သည္ေလာက္ စြမ္းမယ္လုုိ႔လည္း မထင္၊ သည္ေလာက္လည္း အပင္ပန္း ခံမယ္လိုု႔လည္း မထင္။ 

နိုုင္ငံေရး အေတြးအေခၚ ေဗဒျဖင့္ နည္းစနစ္က်က် ေျပာမည္ဆိုုလွ်င္ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာ အစိုုးရက လုုပ္ေနေသာ နိုုင္ငံေရး အညွာမွာ ေနဝင္း ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ေခတ္ကတည္းကပင္  နည္းဗ်ဳဟာဆိုုလိုု႔ ဝါးလံုုးထိုုးတတ္ရုုံ တစ္တန္းတစ္စား သာတည္း။ အဲဒါဟာ ဘာလဲဆိုုေတာ့ အယုုတ္မာဆံုုး သိုု႔မဟုုတ္လည္း ခုုိင္းလိုု႔အေကာင္းဆံုုး လူတိုု႔ကိုု ထိပ္ဆံုုးေနရာသိုု႔ ခုုတင္ေပးထားျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ “က်ီးမိုုက္ကိုု ဟသာၤတိုု႔ ခစားရသဟဲ့” ဟူေသာ ေကာသလအိပ္မက္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ခ်က္ဆိုုတာ ျမန္မာမ်ား ႏွစ္ရာစုုဝက္မက လက္ေတြ႔ျမင္ေတြ႔ထားျပီး ျဖစ္လိုု႔ ဒါကိုု အလြယ္ပင္ နားလည္ သေဘာေပါက္ႏိုုင္ပါ၏။ တစ္ခုုပဲ ပိုုမွတ္ရန္မွာ ေကာသလအိပ္မက္ ဆယ့္ေျခာက္ခ်က္သည္ ျမန္မာေတြ ေခတ္တစ္ေခတ္မွာ ကံဆိုုးလိုု႔ ေတြ႔ခံခဲ့ရေသာ အျဖစ္သနစ္တိုု႔ မဟုုတ္။

ထိပ္တန္း နိုုင္ငံေရးေတြးေခၚပညာရွင္ ဟိုုင္းရက္က သူ႔ ကမာၻ႔ဂႏၲဝင္ ကြ်န္ျဖစ္ရာလမ္း တြင္ အေသအခ်ာကိုု ေျပာခဲ့သည္မွာ နိုုင္ငံတစ္ႏိုုင္ငံတြင္ ျပည္သူလူထုုသည္ လံုုးစည္းဝါဒယႏၲရားစနစ္ (Totalitarianism) စနစ္ေအာက္ကိုု ျပားျပားေမွာက္ က်ေရာက္သြားျပီဆိုုလွ်င္ ယင္းစနစ္သည္ မလြဲေသခ်ာ လူယုုတ္မာ စိတ္ေအာက္တန္းတိုု႔ကိုုသာ ထိပ္ဆံုုးသိုု႔ ေရာက္လာေအာင္ တြန္းပုုိ႔ေပးပါသတည္း။ ေခတ္စနစ္ဟုု ျမန္မာတိုု႔ ေျပာေလ့ရွိပါ၏။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ လြယ္လြယ္သိမွတ္ႏိုုင္သည္မွာ လံုုးစည္းဝါဒ လႊမ္းမိုုးေသာ ေခတ္တိုုင္းမွာ လူယုုတ္မာေတြ မင္းမူတဲ့စနစ္သည္ သက္ဆုုိးရွည္စျမဲ ေပတည္း။ ျမန္မာေတြ မက္ခဲ့ရေသာ ၊ ခုုလည္း အိပ္မက္ထဲက မထြက္ႏိုု္င္ေသးေသာ၊ ဘယ္ေတာ့ သည္အိပ္္မက္ဆိုုးေတြ ျပီးသြားမွာလည္း ဆိုုတာကိုုလည္း ဘယ္သူမွ မမွန္းႏိုုင္ေသာ ေကာသလ အိမ္မက္တိုု႔သည္ ေခတ္ -> စနစ္တိုု႔ ျဖစ္ပါ၏။ ျမန္မာေတြ ကံေခလိုု႔ တစ္ခါတစ္ရံ ေလာကဓံမွာ က်ီးကန္းေအာက္ကလိေတြ ပလႅင္ညာရံ ေရႊဘံုုပ်ံမွာ လာစိုုးစံခြင့္ရသည့္ ခဏတျဖဳတ္ သေဘာမဟုုတ္။