ဝိနယ ပိဋက ပါဠိေတာ္ ဒုတိယပိုင္းလာ သံဃေဘဒ (ဝါ) သံဃာကို သင္းခြဲေသာကံ (အပိုင္း ၅)

ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး စစ္ေသြး ငိုုေၾကြးစြန္႔လႊတ္ခဲ့ေသာ ကမာၻ

“ကမာၻေလာက သည္ ဘာလဲ” လိုု႔ ေမးၾကကုုန္၏ ။ တကယ္ေတာ့ ‘ကမာၻေလာက’ ဟူသည္ နင္တိုု႔ ေရြးခ်ယ္ အာရုုံခံေနမိျပီး ေရြးခ်ယ္ သိျမင္ေနမိသည့္ ကမာၻသာ ျဖစ္သည္ဟုု ငါတိုု႔ဆရာ ဗုုဒၶရွင္ေတာ္မွ ေျဖေတာ္မူခဲ့ပါ သတည္း။              
                                                                                                                   ညီေတာ္ ရွင္အာနႏၵာ'                                                                                                                                                                      
                                                                                                                                                

တစ္ခါက ေယာဓဇီဝ ဟုု အမည္ရေသာ စစ္ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး တစ္ဦးသည္ ဗုုဒၶအပါးသိုု႔ ခ်ဥ္းကပ္ ဂါရဝျပဳျပီးလွ်င္ ေမးခြန္းတစ္ခုု ေမးခဲ့ပါသည္ “ အရွင္ဘုုရား၊ တပည့္ေတာ္တိုု႔ စစ္သည္ေတာ္ ဟူသည့္ အမ်ိဳးမွာ စစ္ပြဲအတြက္ မိမိအသက္ကိုု ေပးလႉထားၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ တပည့္ေတာ္တိုု႔ မ်ိဳးရိုုးစဥ္ဆက္ သမုုိင္းတြင္ ေရွးေရွးကတည္းက စစ္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား အစဥ္အဆက္ ဆိုုမိန္႔ခဲ့သည့္ စကား တပည့္ေတာ္တြင္ မွတ္သားၾကားနာဖူးသည္မွာ တိုုက္ပြဲတြင္ ရြတ္ရြတ္ခြ်ံခြ်ံ တိုုက္ခိုုက္၍ ရန္သူ႔လက္ခ်က္ေၾကာင့္ အသက္ေပး က်ဆံုုး ခဲ့ရေသာ စစ္သည္ေတာ္တိုု႔သည္ က်ဆံုုး သူတိုု႔ သီးသန္႔အထူး ေပ်ာ္စံရာ ေဒဝနတ္ဘံုုတြင္ ျပန္လည္ ေမြးဖြားလာရသည္ လိုု႔ ဆိုုပါသည္။ အရွင္ဘုုရားသည္ ဤ အဆိုုအမိန္႔ ႏွင့္ စပ္၍ ကန္႔ကြက္ဖြယ္ရာ ရွိပါသလား” ။

“ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ၊ တိုုက္ပြဲတြင္ ရြတ္ရြတ္ခြ်ံခြ်ံ တိုုက္ေသာ စစ္သည္ဟုု (အျပင္ပန္းတြင္) နင္က ဆိုုေသာ္လည္း (အေျခခံတြင္) စစ္တိုုက္သူ၏ စိတ္သည္ ယုုတ္မာလ်က္ ရွိ၏။ ပ်က္ျပားလ်က္ ရွိ၏ ။ သည္ေကာင္ေတြကိုု “ထိုုးႏွက္ပစ္၊ အပိုုင္းပိုုင္း ခုုတ္ျဖတ္ပစ္၊ အစမက်န္ေအာင္ ေခ်မႈန္းပစ္၊ အျပီး ဖ်က္ဆီးပစ္၊ အေသသတ္ပစ္” ဟူေသာ ထိတ္လန္႔စက္ဆုုတ္သည့္ ဗ်ာပါဒ တရားတိုု႔သည္ စစ္တိုုက္ေနသူ၏ အာရုုံတြင္ လႊမ္းမိုုးလ်က္ရွိ၏ ။ ဤအာရုုံျဖင့္ တိုုက္ပြဲတြင္ ေသဆံုုးသြားေသာသူသည္ ငရဲျပည္တြင္ ျပန္လည္ေမြးဖြားလာရ ပါလိမ့္မည္။ နင္တိုု႔ မ်ိဳးရိုုးသမိုုင္းက ေရွးစစ္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား အစဥ္အဆက္ ဆုုိမိန္႔ခဲ့သည့္ ‘ရဲေဘာ္မေသ၊ ေသေသာ္ နတ္ရြာစံ’ အဆိုုအမိန္႔သည္ မွားယြင္းေသာ အယူျဖစ္၍ ဤသိုု႔ေသာ မိစၧာ အယူမွားမ်ိဳးကိုု စြဲမယူအပ္။ ဤေလာက၌ မိစၧာ အယူမွားကိုု စြဲယူကုုန္ေသာ သူတိုု႔သည္ ရွိကုုန္၏ ။ ထိုုသူတိုု႔ အတြက္ ေနာင္ဘဝ လားရာမွာ ငရဲ ႏွင့္ တိရစၦာန္ ဘံုုႏွစ္မ်ိဳးသာ ရွိေပသတည္း”

ဘုုရားရွင္၏ အေျဖကိုု ၾကားေသာအခါ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ယုုဓဇီဝသည္ ရင္ဘတ္လႈိက္လဲ ငိုုၾကီးခ်က္မ ျဖစ္ျပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုုရားကိုု ေလွ်ာက္သည္မွာ “ အရွင္ဘုုရား၏ တရားစကားေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ ငိုုမိေလသည္ မဟုုတ္ပါ။ တပည့္ေတာ္ ငိုုမိသည့္ အေၾကာင္းမွာ  ငါတိုု႔မ်ိဳးရိုုး၏ ေရွးအစဥ္အဆက္ စစ္ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ ဆရာသမားၾကီးမ်ား ဆိုုသူတိုု႔သည္ သမိုုင္း အစဥ္အဆက္ ငါတိုု႔ကိုု လွည့္ျဖားခဲ့သည္၊ လိမ္ညာခဲ့သည္၊ အယံုုသြင္းခဲ့သည္ကိုု တပည့္ေတာ္ ခုုမွသိရေကာင္းလားဟုု မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္မိ၍ တပည့္ေတာ္သည္ ငိုုေၾကြးမိပါသည္၊ ယေန႔မွ စ၍ အရွင္ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုုရားသည္ ဘုရား တပည့္ေတာ္၏ ကိုုးကြယ္ဆည္းကပ္ရာ အျဖစ္ လက္ခံေတာ္မူပါ”

“စစ္ေသြး” လုုိ႔ နာမည္ရတဲ့ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ယုုဓဇီဝ ျငိမ္းခ်မ္းေသာ ဗုုဒၶဘာသာသိုု႔ ကူးေျပာင္းလာသည့္ အားတက္ဖြယ္ ဤပံုုျပင္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ပရိသတ္သည္ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး စစ္ေသြးက သူ႔လူမ်ိဳး၏ “စစ္ေသြးၾကြ ဝါဒ” ႏွင့္ အတူ စြန္႔လႊတ္လိုုက္ေသာ ပင္ရင္း ကိုုးကြယ္ခဲ့သည့္ မိခင္ မိစၧာဘာသာ မိစၧာသာသနာကိုု သဲလြန္စ ရမိပါ သလား။ 

မွန္ပါသည္၊ ဗုုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ႏွင့္ သူ႔လူမ်ိဳး (တစ္နည္းအားျဖင့္ စစ္ေသြးၾကြ လူမ်ိဳး) သည္ တစ္သက္လံုုး “မိ်ဳးရိုုး သမိုုင္းစဥ္လာ ဝါဒ” (ဝါ) “ငါတိုု႔ တစ္မ်ိဳးသားလံုုး၏ အနာဂါတ္ လားရာသည္ အေသအခ်ာ ရွိျခင္း”   ဟူသည့္ မိစၧာဘာသာ မိစၧာသာသနာ ကိုု ကိုုးကြယ္ေနခဲ့မိပါသည္ (Historicism) ။ ၄င္းလူမ်ိဳး တစ္ခုုလံုုးသည္ သူတိုု႔ ကြက္ကြက္ကေလး သိေနေသာ “စစ္ေသြးၾကြအားလံုုး မ်ိဳးရုုိုုးစဥ္ဆက္ မလြဲေသခ်ာ ေနာင္ခါမွာ ခ်မ္းသာစံစားရသည့္ သမိုုင္းျမတ္ၾကီး” ဟူေသာ လူမ်ိဳးတစ္ခုုလံုုးကိုု သီးသန္႔ ခတ္ေႏွာင္ထားသည့္ အသိယုုတ္ညံ့ အက်ဥ္းေထာင္ၾကီးတြင္ အက်ဥ္းက်ေနခဲ့ရ ပါသည္။ ၄င္း အသိမွား အယူမွား “ဒိုု႔ မ်ိဳးရိုုး သမိုုင္းစဥ္လာေကာင္း ဝါဒ ” မိစၧာေထာင္ အေမွာင္မိုုက္ၾကီး တြင္ တစ္သက္လံုုး အက်ဥ္းက်ခံခံေနခဲ့ရာမွ ရုုတ္ခ်ည္းဆိုုသလိုု မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ လြတ္ေျမာက္လာသည့္ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ဦးစစ္ေသြးသည္ သူ႔ကိုု အမိုုက္ေမွာင္ ေထာင္ဆိုုးၾကီးမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ လြတ္ေျမာက္လာေအာင္ ဆြဲထုုတ္ အလင္းျပခဲ့သည့္ ကယ္တင္ရွင္ ဗုုဒၶျမတ္စြာ၏ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္တြင္ သည္းသည္းလိႈက္လႈိက္ ေနာင္တရ ငိုုေၾကြးမိသည္မွာ အဆန္းတၾကယ္ေတာ့ မဟုုတ္ပါ။

တကယ္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုုရား မ်က္ေမွာက္လက္ထက္ေတာ္မွာ သမိုုင္းစဥ္လာဝါဒ ကိုု စြန္႔လႊတ္သြားတဲ့ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး စစ္ေသြး ရဲ႕ ပံုုျပင္ဟာ သမိုုင္းစဥ္လာ ဝါဒ (Historicism) ရဲ႕ ေသာ့ခ်က္ သေဘာတရားေရးရာေတြကုုိ ရွင္းျပဖိုု႔ အေကာင္းဆံုုး ဥပမာေတြထဲက တစ္ခုုဆိုုလည္း ဟုုတ္ပါတယ္။ အခု ဆက္လက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ သည္ပံုုျပင္ထဲမွာ ပါတဲ့ အေရးၾကီးတဲ့ ေသာ့ခ်က္ ႏွစ္ခုုကိုု ရွင္းျပလိုုပါတယ္။ 

        ပထမ တစ္ခ်က္က ငါတိုု႔အားလံုုး အတြက္ ေလာကနိဗၺာန္ (သိုု႔) အနာဂါတ္ သႏိ ၱသုုခ ႏိုုင္ငံၾကီး ဆိုုတဲ့ “စိတ္ကူးယဥ္ ကြက္လပ္” တစ္ခုကို ဖန္ဆင္းမႈျဖစ္ျပီး ဒါဟာ ဆိုုရွယ္လစ္-ကြန္ျမဴနစ္ ၊ ဖက္ဆစ္၊ အမ်ိဳးသားေရး၊ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာ စေသာ Totalitarianism လံုုးစည္းလႈပ္ရွားမႈ ေတြရဲ႕ “ေရႊ႕လ်ားမႈျဖစ္စဥ္” ေတြမွာ အေရးၾကီးဆံုး ပဓာန လကၡဏာေတြထဲက တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ သည္ ပထမ တစ္ခ်က္ ျဖစ္တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ ကြက္လပ္ (fictional space) အေၾကာင္းကိုု ေနာက္စာေတြဖက္ကို ခဏေရႊ႕ထားျပီး ေနာင္ေတာ့ လံုးစည္းျဖစ္စဥ္ေတြကို ေျပာျပလာတဲ့အခါမွာ အေသးစိတ္ ရွင္းျပေပးပါ့မယ္။ ခုုေနခါမွာေတာ့ သည္ စိတ္ကူးယဥ္ ကြက္လပ္ဟာ ေပါ့ေသးေသး မဟုုတ္ဘဲ လူထုုတစ္ရပ္လံုုး လံုုးစည္းစနစ္မွာ အရွိန္အဟုုန္ ျပင္းျပင္းနဲ႔ တဟုုန္ထိုုး ပါဝင္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုုင္ေၾကာင္း၊ လူေတြရဲ႕ စိတ္ကူးထဲကိုု ဘုုရား (သိုု႔) ဗုုဒၶေနရာမွာ အစားထိုုး ဝင္ေရာက္သြား ႏိုုင္ေၾကာင္း၊ စာဖတ္ပရိသတ္ထဲမွ ဗုုဒၶဘာသာစာေပကိုု နက္နက္ရူိင္းရူိင္း ေလ့လာထားသူတိုု႔  အဖိုု႔ဆိုု  ‘စိတ္ကူးယဥ္ကြက္လပ္’ ဟာ ဗုုဒၶေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ျဗဟၼဇာလသုုတ္ (စိတ္ကူးကြက္လပ္ထဲက နင့္ ‘ျဗဟၼာၾကီး’ဟာလည္း ငါဘုရား လႊတ္တဲ့ ပိုက္ကြန္နဲ႔ မလႊတ္ပါဘူး) ရဲ႕  အခ်ဳပ္ပရိယာယ္ႏွင့္ တစ္သေဘာတည္း ျဖစ္ေၾကာင္း အက်ဥ္းမွ် သိျမင္ထားရင္ လံုုေလာက္ပါျပီ။

  အခုုစာမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ဟာ ေနာက္ ေသာ့ခ်က္တစ္ခုု ျဖစ္တဲ့ “သီလသမာကိုု အနာဂါတ္ႏွင့္ စံျပဳ တိုုင္းတာသတ္မွတ္ေသာ ဝါဒ” ၊ အတိုုခ်ဳပ္အားျဖင့္ သီလစံထား အနာဂါတ္ဝါဒ (moral futurism) ကိုု ေဆြးေႏြးပါမည္။ သီလစံထား အနာဂါတ္ဝါဒဟာ အင္မတန္ ဆိုုးပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုုေသာ္ ၄င္း အနာဂါတ္ဝါဒ လႊမ္းမိုုးခံလိုုက္ရတဲ့ – ဆုုိရွယ္လစ္-ကြန္ျမဴနစ္၊ ဖက္ဆစ္၊ အမ်ိဳးသားေရး၊ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာ စသည့္ – လံုုးစည္းဝါဒ အားလံုုးဟာ ေနာက္ဆံုုးသတ္မွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုုတဲ့ ၾကမၼာဆိုုးနဲ႔ အဆံုုးသတ္သြားရတယ္ ၊  “အနာဂါတ္သာ သီလစံ” ဆိုုတဲ့ အစြဲအယူဟာ ႏိုင္ငံသူေတြရဲ႕  အသိအျမင္မွာ လာ လႊမ္းမိုုးထားေနသေရြ႕ ႏိုုင္ငံတစ္ႏိုုင္ငံဟာ မိမိမွာ က်ေရာက္ေနတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုုတဲ့ ၾကမၼာဆိုုးၾကီးကေန ရုုန္းထြက္ႏိုုင္ဖိုု႔ရာမွာ ေရေမွ်ာကမ္းတင္ ခဲယဥ္းလြန္းလွ တာေၾကာင့္ပါ။

      သီလစံထား အနာဂါတ္ ဝါဒကိုု နားလည္ဖိုု႔ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ဦးစစ္ေသြးရဲ႕  ပံုုျပင္ကိုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ျပန္ၾကည့္ၾကပါစိုု႔။ ဗုုဒၶ နဲ႔ စကားမေျပာမိခင္ အခ်ိန္ထိ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး နဲ႔ သူ႔မ်ိဳးရိုုး (စစ္ေသြးမ်ိဳးရိုုး) ဟာ “တစ္ဖက္ရန္သူကိုု ထိုုးႏွက္ျခင္း၊ ခုုတ္ျဖတ္ျခင္း၊ ေခ်မႈန္းျခင္း၊ ဖ်က္ဆီးျခင္း၊ အေသသတ္ျခင္း၊ ရန္သူ႔လက္နဲ႔ က်ဆံုုးရျခင္း” စတဲ့ ယုုတ္မာေအာက္တန္းက်လွတဲ့ သူသတ္ငါသတ္ လုုပ္ရပ္ေတြကိုု အလုုပ္ေကာင္း ဆုုိျပီး စြဲယူေနပါတယ္။ ဘာလိုု႔လဲဆိုုေတာ့ ေကာင္းလြန္းမက ေကာင္းျမတ္လွတဲ့ “နတ္ျဖစ္ရတဲ့ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ဟူေသာ စံစားမႈကိုု (ငါတိုု႔ စစ္ေသြးမ်ိဳးရိုုးက) စစ္တိုုက္သူတိုု႔ဟာ ေနာက္ပိတ္ဆံုုးမွာ မလြဲေသခ်ာ ရၾကေတာ့မွာ” ဆိုုျပီး သူတိုု႔ဟာ စြဲယူထားၾက ပါသည္ ။ သူတိုု႔ စြဲယူမိတဲ့ မိစၧာ အယူမွားကိုု စာေလးတစ္ေၾကာင္းတည္း နဲ႔ ငါတုုိ႔ နည္းစနစ္တက် အတိုုခ်ဳံးၾကည့္ ပါစိုု႔။ 

       “လမ္းဆံုုးပန္းတိုုင္သည္ လမ္းေၾကာင္းလုုပ္ရပ္၏ တရားမွ်တမႈကိုု ေထာက္ခံရန္ လံုုေလာက္ေသာ ဆင္ေျခ ျဖစ္သည္”

ဗမာလိုုကသာ ရွည္ေနတာ။ အဂၤလိပ္လိုု ေရးမယ္ဆိုုရင္ တိကနဲ သံုုးလံုုးတည္းပါ - Ends justify means တဲ့ ။ “အနာဂါတ္မွာ ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတိုုင္ကိုု ရယူႏိုုင္မယ္ဆိုုရင္ ငါတိုု႔လုုပ္တဲ့ နည္းလမ္းဟာ ဘာပဲျဖစ္ေနေန မွန္တာပါပဲ” လိုု႔ ဆိုုတာပါ။ ဒါကိုု ဒႆန နည္းစနစ္အားျဖင့္ moral futurism - ေမွ်ာ္လင့္ခ်ိန္ရြယ္ထားသည့္ အနာဂါတ္သည္သာ သီလသမာကိုု တိုုင္းတာသည့္ စံေပတံ ျဖစ္ျခင္း (ဝါ) သီလစံထား အနာဂါတ္ဝါဒ လိုု႔ ေခၚျပီး ဤဝါဒသည္ ကြန္ျမဴနစ္-ဆိုုရွယ္လစ္၊ ဖက္ဆစ္၊ နာဇီ၊ အမ်ိဳးသားေရး၊ မ်ိဳးခ်စ္၊ မ်ိဳးေစာင့္၊ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာ စေသာ (မင္းသား မ်က္ႏွာဖံုုးေတြ ဘယ္လိုုေျပာင္းေျပာင္း)  အလံုုးစံုုေသာ လံုုးစည္းဝါဒီ ဘီလူးအားလံုုးရဲ႕ ဖင္ခုုထိုုင္ရာ အဓိက ဆင္ေျခဆင္လက္ ဘီလူး ဖင္ထိုုင္ခံုုၾကီး ပါပဲ။ 

       သည္မွာလည္း သီလစံထား အနာဂါတ္ ဝါဒကိုု ေထာက္ခံသူေတြဖက္မွ ေတြးေခၚ ျငင္းခံုုႏိုုင္သည့္ အဓိက အခ်က္တစ္ခုု ရိွပါသည္။ 

        “သည္ဝါဒ ျဖစ္ထြန္းရင္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ ျဖစ္ထြန္းမယ္လုုိ႔ နင္ကသာ ေျပာေနတယ္ ။ ဤဝါဒဟာ တခ်ိဳ႔သူ - ဥပမာ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္း ရွိသူ အမ်ိဳးသားေရး ဝါဒီမ်ားအတြက္ သည္ေလာက္ ဆိုုးမယ္ မထင္ပါ။ ဘာလိုု႔လဲဆိုေတာ့ သူတိုု႔ဟာ ေနာက္ဗိတ္ဆံုး လြဲကာမွလြဲေရာ အနာဂါတ္ ဗမာျပည္မွာ အေကာင္းဆံုုး သီလသမာ တရားေတြ ေပၚထြန္းလာဖိုု႔ ေစတနာေကာင္း နဲ႔ ရည္ရြယ္ထားၾကလိုု႔ပါ” 

       သည္ သက္ေသတင္ခ်က္မွာ ပါတဲ့ ေစတနာေကာင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ ျငင္းဆုုိမေနေတာ့ ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အနာဂါတ္ေကာင္းမွာ ေနခြင့္ရတဲ့ ဘဝ - ဆိုပါစို႔ ၊ နတ္ျပည္ ျဗဟၼာျပည္ သို႔မဟုတ္လည္း ပစၥကၡ မ်က္ေမွာက္ဘဝမွာ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္ အုပ္စိုးလိုု႔ ဥစၥာဓန ေပါၾကြယ္ဝလာတဲ့ ဗမာျပည္ဟာ လက္ရွိ နိမ့္က်ေနတဲ့ သီလထက္ မ်ားစြာေကာင္းမြန္ ျပည့္စံုပါလိမ့္မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ တေတြ ၾကိဳတင္ ဆဝါးထားတတ္ ၾကတာဟာ ဓမၼတာပါ။ ဗမာလူ႔ေဘာင္တြင္ သာမန္ ရပ္သူရြာသားေတြက အစ “ဓမၼသည္ အဓမၼကို အဆံုးသတ္မွာ ေအာင္ႏိုင္စျမဲ” လို႔ အဖိႏွိပ္ခံရသူ အခ်င္းခ်င္း တစ္ဦးကို တစ္ဦး အားေပးတတ္ၾကပါတယ္။ ဆဝါးေပမယ္လိုု႔လည္း အဲသလိုုမ်ိဳး ဆဝါးျပီး အားေပးတဲ့ လုုပ္ရပ္ဟာ “ေစတနာေကာင္း” လုုိ႔ ေခၚမယ္ဆိုုလည္း ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ေခၚဖိုု႔ သင့္ပါသည္။

       အနာဂါတ္ သီလစံထားဝါဒ ဟာ လူတစ္ဦးဟာ မတရားမႈကိုု ခံစားလာရသေလာက္ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းကိုု ပစၥဳပၺန္ မ်က္ေမွာက္မွာ ခ်က္ခ်င္း ရွာမေတြ႔ႏိုုင္တဲ့ အခါမွာ ေပၚလာတဲ့ ပံုုမွန္ အေတြးျဖစ္စဥ္ တစ္ခုုလိုု႔လည္း ဆိုုႏိုုင္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း “ဓမၼသည္ အဓမၼကို အဆံုးသတ္မွာ ေအာင္ႏိုင္စျမဲ” ဆိုတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ဗမာလူ႔ေဘာင္နဲ႔ ရင္းႏွီးျပီး ျဖစ္တဲ့ အေတြးဟာ သီလစံထား အနာဂါတ္ ဝါဒ ကိုုယ္တိုုင္ ရဲ႕  အေျခခံ အႏုုမာန ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ဟာ သည္စာေၾကာင္း ရဲ႕  သေဘာသဘာဝကိုု ေသခ်ာေရရာ နားလည္လာေအာင္ သရုုပ္ခြဲၾကည့္ၾကပါစိုု႔။ သည္လိုု စူးစမ္းရင္းကေန အနာဂါတ္ သီလစံထားဝါဒ ဟာ ဘာေၾကာင့္ ကေလာက္ေတာင္ အႏၲရယ္ၾကီးေနရသလဲ ဆိုုတာကိုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ အသိအမွတ္ျပဳလာရပါ လိမ့္မည္။

      “ဓမၼသည္ အဓမၼ ကိုု ေအာင္ႏိုုင္စျမဲ” လိုု႔  ေျပာၾကတဲ့ အခါမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ သေဘာသဘာဝမွာ 

      “တရားမွ်တမႈ ဘက္ေတာ္သားသည္ တရားမမွ်တမႈ ဘက္ေတာ္သား ကိုု ေနာက္ဆံုုးတြင္ အႏိုုင္ရစျမဲ ျဖစ္သည္”

      သည္မွာ ျပႆနာ အၾကီးအက်ယ္ ရွိလာတာက ‘တရားမွ်တမႈ’ နဲ႔ ‘တရားမမွ်တမႈ’ ကိုု ဘယ္သူက ဆံုုးျဖတ္မွာလဲ ဆိုုတာကိုုပါ။ ဒါ့ထက္ဆိုုးတဲ့ ျပႆနာက “အႏိုုင္ရျခင္း ဆိုုတာ မလြဲမေသြ ျဖစ္လိမ့္မယ္”လိုု႔ သည္ေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ယူဆထားၾကတာ ျဖစ္ျပီး ဒါ့ထက္မကဆိုုးတဲ့ ျပႆနာက “အႏိုုင္ရသူ နဲ႔ တရားမွ်တ မွန္ကန္သူ” ကိုု ထပ္တူျပဳထားျခင္း ျဖစ္ကာ၊  ေနာက္ဆံုုး နဲ႔အဆိုုးဆံုုး ျပႆနာကေတာ့ “အႏိုုင္ရတဲ့ အုုပ္စုု ဟာ တရားမွ်တ မွန္ကန္တဲ့ အုုပ္စုုနဲ႔ အတူတူပဲ” လိုု႔ သတ္မွတ္မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

       ဟုုတ္ပါျပီ၊ ေလာကျဖစ္စဥ္တိုု႔သည္ တရားမွ်တမႈ၏ ဘက္ေတာ္သားတိုု႔ မွ တရားမမွ်တသူတိုု႔ကိုု ေနာက္ဆံုုးတြင္ ေအာင္ပြဲခံ အႏိုုင္ရ ခြန္အားရွိလာျခင္း ႏွင့္ အဆံုုးသတ္ရပါမည္။ ခက္သည္မွာ နင္တိုု႔ ေျပာသည့္စကား ငါ့အာရုုံတြင္ အနက္ေပၚလြင္လာသည္မွာ

        “ေအာင္ပြဲခံ အႏိုုင္ရ ခြန္အားရွိ အာဏာလက္ဝယ္ရလာသူတိုု႔သည္ တရားမွ်တမႈ၏ ဘက္ေတာ္သားတိုု႔ ျဖစ္သည္”

        ဒါ မွန္ပါသလား။ တကယ္ေတာ့ “ဓမၼသည္ အဓမၼကို အဆံုးသတ္မွာ ေအာင္ႏိုင္စျမဲ” ဟုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ မသိသား သံုုးစြဲေျပာဆိုုၾကသေလာက္ ေသခ်ာသံုုးသပ္ၾကည့္ရင္ ဒါဟာ လံုုးလံုုးမွားေနတဲ့ အယူအစြဲတစ္ခုုကိုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ဆုုပ္ကိုုင္ေနမိတယ္ ဆိုုတာကိုု သေဘာေပါက္ႏိုုင္ ပါသည္။

       ပိုုျပီး ရွင္းလင္းသြားေအာင္ ဝါက်ကေလးေတြ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ ဆက္ေရးၾကည့္ၾက ရေအာင္။

       “မင္းတုုန္းမင္းသည္ ပုုဂံမင္းကိုု ေအာင္ႏိုုင္ခဲ့သည္။ မင္းတုုန္းမင္းသည္ တရားမွ်တမႈ ဘက္ေတာ္သား ျဖစ္သည္”

        ဟုုတ္သလိုုလိုု ပါပဲ။ မင္းတုုန္းမင္းဆိုုတာ ပဥၥမ သဂၤါယနာတင္ မင္းတရားၾကီးေလ။ ပုုဂံမင္းဆိုုတာ ဖတ္စာအုုပ္ထဲပါတဲ့ အတိုုင္းဆိုု ေတာ္ေတာ္ဆိုုးတာေပါ့ေနာ္။ 

        “ဗိုုလ္ေနဝင္းသည္ ဦးႏုုကိုု ေအာင္ႏိုုင္ခဲ့သည္။ ဗိုုလ္ေနဝင္းသည္ တရားမွ်တမႈ ဘက္ေတာ္သား ျဖစ္သည္”

        “ဗိုုလ္ခင္ညြန္႔သည္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကိုု ေအာင္ႏိုုင္ခဲ့သည္။ ဗိုုလ္ခင္ညြန္႔သည္  တရားမွ်တမႈ ဘက္ေတာ္သား ျဖစ္သည္”

        “ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးသမားတိုု႔သည္ လူဝီဘုုရင္ကိုု ေအာင္ႏိုုင္ခဲ့၍ ေခါင္းျဖတ္စက္ေပၚတင္၍ ေခါင္းျဖတ္လိုုက္သည္။ ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးသမား တိုု႔သည္ တရားမွ်တမႈ ဘက္ေတာ္သား ျဖစ္သည္”

“ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တိုု႔သည္ အဂၤလိပ္တိုု႔ကိုု ေအာင္ႏိုုင္ခဲ့သည္ ။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တိုု႔သည္ တရားမွ်တမႈ ဘက္ေတာ္သား ျဖစ္သည္”

“ ဗမာတိုု႔သည္ အဂၤလိပ္တိုု႔ကုုိ ေအာင္ႏိုုင္ခဲ့သည္ ။ ဗမာတိုု႔သည္ တရားမွ်တမႈ ဘက္ေတာ္သား ျဖစ္သည္”

“ဗမာ စစ္တပ္သည္ မြန္စစ္တပ္ကိုု ေအာင္ႏိုုင္ခဲ့သည္။ ဗမာစစ္သည္ေတာ္တိုု႔သည္ တရားမွ်တမႈ ဘက္ေတာ္သား ျဖစ္သည္”

သည္ဝါက်ေတြ အားလံုုးမွာ ငါတုုိ႔ သင္ခန္းစာ ယူစရာ ရွိပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အတိတ္မွာ ဗမာအုုပ္စုုက မြန္ကိုု ေအာင္ႏိုုင္လိုု႔ ဗမာအုုပ္စုုဟာ တရားမွ်တတဲ့ အုုပ္စုုလိုု႔ ဆိုုပါရင္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားလိုု႔ မြန္အုုပ္စုုက ဗမာအုုပ္စုုကိုု ႏိုုင္ခဲ့ရင္လည္း မြန္ေတြဟာ တရားမွ်တသူလုုိ႔ ငါတိုု႔ ဆိုုရမွာ ျဖစ္ပါသည္။ စင္စစ္ တရားမွ်တျခင္း တရားမမွ်တျခင္းကိုု ေအာင္ပြဲရရွိမႈ ႏွင့္ တိုုင္းတာေနျခင္းဟာ ဘယ္လိုုမွ အဓိပၺာယ္ မရွိႏိုု္င္ပါ။ 

        ဒါမ်ိဳး တရားမွ်တမႈ ဆိုုတာကိုု ေအာင္ပြဲရရွိ လႊမ္းမိုုးႏိုုင္မႈ နဲ႔ ထပ္တူျပဳျပီး ျမင္ေနတာဟာ အင္မတန္ အႏၲရယ္ ၾကီးမားလွတဲ့ “အာဏာကိုု ကိုုးကြယ္ေကာ္ေရာ္မႈ” ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာစကားမွာ “တရားတဖက္ ဓားတစ္လက္” ဆိုုျပီး ျဖစ္ထြန္းတာဟာ တရား နဲ႔ ဓား (ဓား = အာဏာ၊ သူတစ္ပါးကိုု ႏွိပ္စက္ႏိုုင္မႈ၊ ျခိမ္းေျခာက္ႏိုုင္မႈ၊ အၾကပ္ကိုုင္ႏိုုင္မႈ) ကိုု ထပ္တူျပဳျပီး ျမင္ေနရာက ျဖစ္ေပၚလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း တရားတစ္ဖက္ ဓားတစ္လက္ ဆိုုတာ ခပ္ရိုုးရိုုး ဓမၼတာ ေဆာင္ပုုဒ္တစ္ခုု လိုု႔သာ ထင္ရတာ ၊ အာဏာကိုု တရားမွ်တမႈ လိုု႔ မိုုက္မဲစြာ ျမင္ေနတဲ့ လူယုုတ္မာေတြကသာ သည္ေဆာင္ပုုဒ္မ်ိဳးကိုု ကိုုင္စြဲက်င့္သံုုးလိမ့္မယ္ဆိုုတာ ငါတိုု႔ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ႏိုုင္ ပါသည္။

        ထိုု႔ေၾကာင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္ အၾကံျပဳလိုုသည္မွာ “ေနာက္ပိတ္ဆံုုး ငါတိုု႔ႏုုိင္တယ္ဆုုိ ျပီးတာပါပဲ။ အဆံုုးသတ္မွာ အႏိုုင္ရ ေအာင္ပြဲခံသြား လိမ့္မွာ ျဖစ္တဲ့ ငါတိုု႔ဟာ တရားမွ်တသူတိုု႔ ျဖစ္သည္” ဆိုုတဲ့ ဝါဒဟာ လူ႔ေဘာင္တစ္ခုုက လက္မခံဘဲ လံုုးဝ ပယ္ခ်ရမည့္ ဝါဒ ျဖစ္ပါသည္။ အင္မတန္ ရွင္းပါသည္။ ဒါကိုု မပယ္ခ်ႏိုုင္ဘူးဆိုုလွ်င္ ဤဝါဒကိုု ကိုုးကြယ္သူ မိစၧာ ပညာရွင္ေတြဟာ မည္သိုု႔ေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကိုု ျပဳလုုပ္လာမလဲဆိုု  

        “တရားမွ်တမႈ ဆိုုတာ ဘာလဲ ဆိုုတာ စဥ္းစားေနဖိုု႔ မလိုုပါ။ ႏိုုင္ေအာင္ လုုပ္ဖိုု႔ပဲ လုုပ္ပါသည္။ ခြန္အားရွိေအာင္ လုုပ္ဖိုု႔ပဲ လုုိပါသည္။ လႊမ္းမိုုးအုုပ္စီးႏိုုင္ေအာင္ လုုပ္ဖိုု႔ပဲ လုုိပါသည္။ ေသဝပ္ေစမည့္ အာဏာကိုု ရယူႏုုိင္ဖိုု႔ပဲလိုုပါသည္။ ငါတိုု႔ ႏိုုင္ျပီ၊ ခြန္အားရွိျပီ၊လႊမ္းမိုုးႏိုုင္ျပီ၊ အာဏာရွိျပီ ဆိုုရင္ လူ႔ေဘာင္တစ္ခုုလံုုး တရားမွ်တျပီ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုုင္ေအာင္လုုပ္တာ၊ ခြန္အားရွိေအာင္ လုုပ္တာ၊ လႊမ္းမိုုးႏိုုင္ေအာင္ လုုပ္တာ မွန္သမွ်သည္  ေနာက္ဆံုုးသတ္မွာ အေကာင္းဆံုုး တရားမွ်တမႈ လူ႔ေဘာင္တြင္ ျဖစ္ထြန္းလာေစေရး အတြက္ တိုုက္ပြဲဝင္ေနသည့္ အလုုပ္မ်ားသာ ျဖစ္သည့္ အတြက္ ငါတိုု႔သည္ တရားမွ်တေသာ အလုုပ္ကိုု လုုပ္ေနသူမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္” 

         ဝီရသူ၊ အင္းစိန္ရြာမ၊ ေရႊညဝါ၊ သီတဂူ၊ မ်ိဳးေစာင့္ဘုုန္းၾကီး ၊ ဝံသပါလ ဘုုန္းၾကီးေတြဟာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြလား ၊ အနာဂါတ္ေမွ်ာ္ မိစၧာေတြလား ဆိုုတာကိုု ပရိသတ္မ်ားဘာသာ အကဲျဖတ္ၾကပါ။ ဗုုဒၶရဲ႕ သားေတာ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးသမား ရဟန္းသံဃာမ်ားလား ၊ လူစြမ္းေကာင္း ဝါဒ ကိုုးကြယ္တဲ့ ေဒဝဒတ္ရဲ႕  အာဏာရူးဝိဥာဥ္ ေတာမသတ္ေအာင္ ပူးဝင္ေနတဲ့ ပါရာဇိကက်ျပီး သကၤန္းဝတ္ထားသူမ်ားလား ဆိုုတာကိုု ပရိသတ္မ်ား ဘာသာ ဆံုုးျဖတ္ၾကပါ။ အမ်ိဳးဇာတိကိုု တရားဓမၼထက္ ျမတ္ႏိုုးပံုုရတဲ့ ဘုုန္းၾကီးလုုပ္စားအဖြဲ႔ ဂိုုဏ္းေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဗုုဒၶစာေပက်မ္းဂန္ကိုု အမွန္တကယ္ နားလည္ကြ်မ္းက်င္ ပိုုင္ႏိုုင္တဲ့ က်မ္းတတ္ေပတတ္ ဆရာေတာ္ ပညာရွိ ေတြလား၊ ဘုုရားစာေတြ အလြတ္ရြတ္ျပီး စိတ္ထဲမွာ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေပၚတဲ့ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္မႈေတြကိုု ‘တရား’ ဆုုိျပီး လုုပ္ေနတဲ့ အေယာင္ေဆာင္ လူမိုုက္ေတြလား ဆိုုတာ ပရိသတ္မ်ား ဘာသာ ဆံုုးျဖတ္ၾကပါ။ 

         အာဏာရွိတဲ့ ေမာင္သိန္းစိန္က ဝီရသူကိုု ‘ျငိမ္းခ်မ္းေရးသမား’ လိုု႔ ေထာက္ခံေပးတိုုင္း ဝီရသူ ဟာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးသမားဆိုုတဲ့ ဂုုဏ္ကိုု စံစားခြင့္မရွိပါ။ သည္လိုုပဲ စစ္အစိုုးရ ရဲ႕ လက္ေအာက္ခံ ရန္ကုုန္ တကၠသိုုလ္ ဘြဲ႔ေပးအဖြဲ႔က သီတဂူကိုု ‘စာေပပါရဂူဘြဲ႕’ ကပ္လုုိ႔လည္း သီတဂူဟာ စာေပပါရဂူ မျဖစ္ပါ။ ကမာၻ႔ထိပ္တန္း ဟားဗတ္ တကၠသိုုလ္က ေယာင္မွားျပီး လာကပ္ရင္လည္း (ဒါဟာလည္း အေတာ္ကိုု ျဖစ္ႏိုုင္ေျခ ရွိခဲ့ဖူးပါသည္) အဲသလိုု ကပ္ရုုံနဲ႔ သီတဂူဟာ ဘယ္လိုုမွ စာေပပါရဂူ မျဖစ္ပါ။ 

         တကယ္ေျပာမယ္ဆိုု တရားဓမၼသာ ပဓာန ျဖစ္တဲ့ ဗုုဒၶဘာသာမွာ ကိုုယ့္ဟာကိုုယ္ က်င့္ၾကံရမယ့္ သံဃာကိုု အာဏာရွင္ေတြက ဘြဲ႔ေတြ ဂုုဏ္ထူးေတြ ခ်ီးျမွင့္ျပေနတာဟာ (‘ဆက္ကပ္တာ’ မဟုုတ္ပါ) အာဏာက ဗုုဒၶတရားရဲ႕  အထက္မွာ လာျပီးေနတဲ့ သေဘာပါ။ တကယ္ေျပာမယ္ဆိုုရင္ ဒါမ်ိဳး သာသနာကုုိ ခ်ီးေျမွာက္ပါတယ္ဆိုုျပီး အာဏာရွင္ေတြက ဘြဲ႔ေတြ ဂုုဏ္ထူးေတြ ဆက္ကပ္ေနျခင္းဟာ ဗုုဒၶရွင္ေတာ္ကိုု အရွက္ခြဲေနျခင္း ၊ တရားဓမၼကိုု ေျခေထာက္ေအာက္မွာ ထားဖုုိ႔ၾကိဳးစားျခင္း၊ သံဃာကိုု ထိပ္ေခါက္ ေစာ္ကားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

         ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ား သတိထား ဆင္ျခင္ေတာ္မူပါ။ ဘြဲ႔ေပးတယ္ဆိုုတာဟာ ဆရာသမားက တပည့္ကိုု နင့္မွာ ပညာျပည့္စံုုျပီ ဆိုုျပီး အကဲျဖတ္ အသိအမွတ္ျပဳျပီး ဘြဲ႔ေပးတာပါ။ ဆရာေတာ္ ဘြဲ႔ရမရကိုု ဆံုုးျဖတ္မယ့္ စစ္အာဏာရွင္ေတြ နဲ႔ စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕  ကြ်န္အမႈထမ္းေတြဟာ ဆရာေတာ့္မွာ တရားဓမၼ (ဘုုရားေပးတဲ့ ပညာ) နဲ႔ ျပည့္စံုုပါျပီလိုု႔ ဆံုုးျဖတ္ႏိုုင္ေလာက္တဲ့ ဥာဏ္အရည္အေသြး စိုုးစဥ္းမွ်ပင္ ရွိပါသလား။ သူတုုိ႔ဟာ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြကိုု ဘြဲ႔ေပးရေလာက္ေအာင္ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္တိုု႔ရဲ႕  အထက္က ဆရာသမားေတြလား။ 

        မဟာ ပရိနိဗၺာန သုုတ္တြင္ ဗုုဒၶ ေနာက္ဆံုုး အထင္အရွား မွာၾကားခဲ့သည့္ အတိုုင္း ဗုုဒၶသာသာနာ "အစဥ္အလာ" တြင္ ဗုုဒၶ မ်က္ကြယ္ျပဳျပီးေနာက္ ဆရာသမားဟူသည္ ဓမၼဝိနယ သာလွ်င္ ျဖစ္ပါသည္။ ဘုုရား မ်က္ေမွာက္ထင္ရွား ရွိခ်ိန္မွ လြဲ၍ က်န္ေခတ္တိုု႔တြင္ ရဟန္းသံဃာသည္ ပုုဂၢိဳလ္တစ္ဦး (သိုု႔) တစ္ပါးေသာ ရဟန္းကိုု ဆရာတင္ခြင့္ လံုုးဝမရွိပါ။ ဥပမာအားျဖင့္ သီတဂူေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ယူေနေသာ အရွင္သူျမတ္တိုု႔ အတြက္ “ဆရာသမားဟူသည္ ေက်ာင္းပိုုင္ သီတဂူ ဆရာေတာ္ၾကီး ပဲ” ဟုု ယူဆလွ်င္ ဒါဟာ လံုုးဝကိုု မွားယြင္းေသာ အယူျဖစ္၍ ဒါဟာ ဘုုရား အေသအခ်ာ မိန္႔မွာခဲ့ေသာ တရားဓမၼလမ္းစဥ္မွ ခြ်တ္ေခ်ာ္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

          ျမတ္စြာဘုုရားသည္ ေနာင္လာေနာင္သား ရဟန္းတိုု႔ကိုု သူ႔ လက္ထက္ေတာ္ေခတ္မွာကဲ့သိုု႔ ဆရာတင္ခြင့္ ေပးမထားရျခင္း အာေဘာ္၏ အေၾကာင္းရင္းမွာလည္း ရွင္းလင္းလြန္းပါသည္။ ဘာလိုု႔လည္း ဆိုုေတာ့ ဒါမ်ိဳး ပုုဂၢိဳလ္(ဝါ)ရဟန္းကိုု ဆရာတင္ခြင့္ ေပးလိုုက္ပါလွ်င္ ရဟန္းသံဃာသည္ တရားကိုု မကိုုးကြယ္ဘဲ ေက်ာင္းဆြမ္း စေသာ ခြန္အားရွိသူ၊  ေက်ာ္ေစာသူ၊ ပရိသတ္ အျခံအရံမ်ားသူကိုု ကိုုးကြယ္တာ ျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။ တရားဓမၼကိုု ကိုုးကြယ္တာထက္ အာဏာ ခြန္အားရွိေသာ ရဟန္းကိုု ကိုုးကြယ္တာမ်ိဳး ျဖစ္လာပါမည္။ တရားဓမၼမွ ေပးသည့္ ဘဝအျမင္ကိုု ရွာၾကံဖုု႔ိ မၾကိဳးစားဘဲ အာဏာခြန္အားရွိသူက စံသတ္ဆံုုးျဖတ္သည့္ ဘဝအျမင္ေတြကိုု ရဟန္းသံဃာသည္ အမွန္တရားလိုု႔ ယူဆလာတာမ်ိဳး ျဖစ္လာပါမည္။ အာဏာေနာက္လိုုက္ ျဖစ္ေနသည့္ ရဟန္းသံဃာတိုု႔သည္ ဆရာျဖစ္သူ (အာဏာခြန္အားရွိသူ) က ဒါကေတာ့ လုုပ္သင့္လုုပ္ထိုုက္သည္ဟုု ေျပာလွ်င္ ဒါဟာ တရားဓမၼ၊ ဝိနယ နဲ႔  ညီညြတ္သလား၊ မညီညြတ္သလား မိမိကိုုယ္ပိုုင္ တရားအသိႏွင့္ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘဲ ေျပာသမွ် လိုုက္လုုပ္သည့္ စက္ရုုပ္ေတြ အကုုန္လံုုး ျဖစ္လာပါမည္။ အာဏာရူးေတြ၊ အာဏာေနာက္လိုုက္ေတြ၊ ထမင္းစားကြ်န္ေတြ၊ က်ာပြတ္ကိုု္င္ေတြ၊ ဆရာေတြ၊ တပည့္ေတြ၊ စက္ရုုပ္ေတြ၊ အသင္းအပင္း အဆက္အႏြယ္ေတြ စုုေဝးေနေသာ ဘုုန္းၾကီးအဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ဟာ ဘုုရားရွင္ လိုုလားခဲ့ေသာ ေတာင္ပံရွိေသာ ဌက္ကဲ့သိုု႔ လြတ္လပ္သည့္ “မိမိကိုုယ္သာ ကိုုးကြယ္ရာ” သံဃာအဖြဲ႔မ်ိဳး မဟုုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။

          ရဟန္း၏ အဓိပၺာယ္မွာ အေတာင္ရွိသည့္ လြတ္လပ္ေသာ ဌက္ (ရဟတ္) ျဖစ္သည္။ ေနရာတစ္ခုုတြင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မခံရဘဲ တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာ၊ တစ္ရြာမွ တစ္ရြာ လြတ္လပ္စြာ သြားလာႏိုုင္၍ ရဟန္းဟုု ေခၚပါသည္ ။ ဗုုဒၶသည္ မလြတ္လပ္ေသာ၊ အာဏာတစ္ခုုကိုု မွီတြယ္ေနရေသာ သံဃာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳး ကိုု မလိုုလားပါ။ ႏိုုင္ငံေတာ္ဆိုုေသာ ရွင္ဘုုရင္ေတြက ထမင္းေကြ်းထားသျဖင့္ ရွင္ဘုုရင္ကိုု ထမင္းရွင္ အျဖစ္ ေမွာ္ၾကည့္ေနရေသာ “ကြ်န္ႏွင့္တူေသာ ရဟန္း” ကိုု မလိုုလားပါ။ “အိမ္စဥ္လွည့္ ဆြမ္းခံရန္”၊ “တစ္အိမ္က တစ္ဇြန္းမွ် ရလွ်င္ ေရာင့္ရဲ၍ ေနာက္တစ္အိမ္သိုု႔ သြားရန္”၊ အထူးသျဖင့္ “မိသားစုုတိုု႔က မိမိအား အျမဲပင္ ဆြမ္းကြမ္းေထာက္ပံ့ေနသည္ ျဖစ္ပေစ မျမင္ဘူးေသာ တစိမ္းကဲ့သိုု႔သာ ဆက္ဆံရန္” စသည့္ ဗုုဒၶ၏ အမွာစကားတိုု႔သည္ တကယ္ေတာ့ အသက္ေမြးမႈဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ မိမိ၏ ကိုုယ္က်င့္တရားထက္ ခြန္အားအာဏာရွိသူကိုု သြားမကိုုးကြယ္မိေစရန္ ရည္ရြယ္ထားျခင္း ပါတည္း။

           “တရားသူသည္ မတရားသူ ကိုု ေနာက္ဆံုုးမွာ ေအာင္ႏုုိင္စျမဲ ” ဆိုုတဲ့ သီလစံထား အနာဂါတ္ ဝါဒ ဟာ သီလသမာဆိုုတာကိုု စစ္ႏိုုင္တဲ့သူ၊ ခြန္အားရွိသူ၊ လက္ဝယ္ အာဏာရွိသူ က ဆံုုးျဖတ္တာကိုု ခံရေစ ပါတယ္။ မိမိ၏ ကိုုယ္က်င့္တရားသာလွ်င္ မိမိ၏ လမ္းျပရာ မီးအိမ္အျဖစ္ ဆုုပ္ကိုုင္ထားၾကသည့္ ရဟန္းသံဃာတိုု႔ အတြက္ ဒါမ်ိဳး အႏိုုင္ရ (ဝါ) အာဏာ အသာစီးရတဲ့ အုုပ္စုုတစ္စုုကေန မိမိ၏ သီလသမာကိုု လာဆံုုးျဖတ္တာကိုု လက္ခံႏိုုင္စရာ မရွိပါ။ ရဟန္းသံဃာတင္ မဟုုတ္ပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ အရပ္ဘက္ လူ႔ေဘာင္သည္လည္း သီလသမာ၏ စံသတ္မွတ္ခ်က္ ဆိုုတာ ဘယ္လိုုမ်ိဳး ျဖစ္ရမည္ဟုု အာဏာ အသာစီး ရေနတဲ့ အုုပ္စုုတစ္စုု ကေန လာဆံုုးျဖတ္တာကိုု ဘယ္လိုုမွ လက္ခံႏိုုင္စရာ မရွိပါ။

          ‘ႏိုုင္ငံေတာ္ (အာဏာပိုု္င္ အဖြဲ႔) ရဲ႕ သီလသမာစံ’ ဆိုုတာ လူ႔က်င့္ဝတ္စံ အမွန္တရား မဟုုတ္ပါ။ ‘တပ္မေတာ္ (စစ္တပ္) ရဲ႕  သီလသမာစံ’ ဆိုုတာ လူ႔က်င့္ဝတ္စံ အမွန္တရား မဟုုတ္ပါ။ သီးသန္႔ အက်ိဳးေမွ်ာ္တဲ့ အုုပ္စုုတစ္စုုက သတ္မွတ္ယံုုၾကည္တဲ့ သီလသမာစံ ဆိုုတာ လူ႔က်င့္ဝတ္စံ အမွန္တရား မဟုုတ္ပါ။

         ထိုု႔ႏွင္နည္းတူ ‘ဗမာ လူမ်ိဳး’ ရဲ႕  သီလသမာစံ ဆိုုတာ လူ႔ေဘာင္တစ္ခုု၏ သီလသမာစံ ေနာက္ဆံုုး အမွန္တရား မဟုုတ္ပါ။ ‘ဗုုဒၶဘာသာ’ ရဲ႕  သီလသမာစံ ဆိုုတာဟာလည္း လူ႔ေဘာင္တစ္ခုု၏ သီလသမာစံ ေနာက္ဆံုုး အမွန္တရား မဟုုတ္ပါ။ ‘ဗုုဒၶဘာသာဝင္ေတြ’ ရဲ႕  သီလသမာစံ ဆိုုတာဟာလည္း လူ႔ေဘာင္တစ္ခုု၏ သီလသမာစံ ေနာက္ဆံုုး အမွန္တရား မဟုုတ္ပါ။ ေသခ်ာေအာင္ ေျပာပါမည္၊ ပစၥဳပၺန္ ရဲ႕ သီလသမာစံ၊ ပစၥကၡ အမွန္တရားလည္း မဟုုတ္ပါ။

         ကြ်န္ေတာ္တိုု႔သည္ “ငါတိုု႔၏ အနာဂါတ္လူ႔ေဘာင္သည္ အေကာင္းဆံုုး ျဗဟၼစိုုရ္ တရားေတြနဲ႔ ရႊန္းေဝျပည့္စံုုေနတဲ့ လူ႔ေဘာင္ၾကီး ျဖစ္ဖိုု႔ပဲ အေရးၾကီးတယ္” ဟူသည့္ သီလစံထား အနာဂါတ္ ဝါဒကိုု စြဲယူျပီး လူ႔ေဘာင္ကိုု တည္ေဆာက္ခဲ့ပါလွ်င္ လက္ေတြ႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔သည္ “အာဏာကိုု ကိုုးကြယ္ေကာ္ေရာ္ေနေသာ လူ႔ေဘာင္” ျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။ အာဏာကိုု ကိုုးကြယ္ေကာ္ေရာ္မႈ ႏွင့္အတူ ဆက္ျပီး မလြဲမေသြ ျဖစ္လာလိမ့္မည္မွာကား ၄င္းလူ႔ေဘာင္သည္ “စစ္ေသြးၾကြ လူ႔ေဘာင္” လံုုးလံုုး ျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။ “စစ္ေသြးၾကြ လူ႔ေဘာင္” လံုုးလံုုး ျဖစ္လာေသာ ႏိုုင္ငံသည္ စစ္သား၏ သီလသမာ၊ စစ္သား၏ ေလာကအျမင္၊ စစ္သား၏ ရာထူးအာဏာဂုုဏ္ျဒပ္ ရယူမႈတိုု႔ကိုု မြန္ျမတ္တင့္တယ္ အတည္ျဖစ္ေသာ “အမွန္တရား” အျဖစ္ ခြ်တ္မရေအာင္ စြဲယူေနသည့္ “ဇာတ္ ႏုုိင္ငံေတာ္ၾကီး”  ျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။ ေျမာက္ကိုုးရီးယား စစ္အာဏာရွင္တိုု႔က ေဆြသံုုးဆက္ မ်ိဳးသံုုးဆက္ ေထာင္ဒဏ္အျပစ္ေပးခံရတာထက္ ဆိုုးတဲ့ “စစ္ေသြးအာဏာ သမိုုင္းစဥ္လာ” ေထာင္ၾကီးတြင္ ေဆြဆက္တစ္ေထာင္ မ်ိဳးဆက္တစ္ေထာင္ မလြတ္တမ္း ခံရမယ့္ ဘဝကိုု က်ေရာက္သြားပါလိမ့္မည္။

         ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး စစ္ေသြးသည္ သူ႔ေခတ္ သူ႔အခါတုုန္းက သူကိုုယ္တိုုင္ သမိုုင္းကိုု လိမ္ခဲ့သူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ႏိုုင္ပါသည္။ ဘုုရားေခတ္က ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး စစ္ေသြး ႏွင့္ ေမာ္ဒန္ ဗမာ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြ ကြာျခားပံုုက သမိုုင္းလိမ္ဆိုတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ဆိုုးၾကီးထဲမွာ တစ္သက္လံုုး မ်ိဳးရိုုးစဥ္ဆက္ ခံခဲ့ရတဲ့ အရူံးသမားဘဝက လြတ္လာလိုု႔ ဆိုုျပီး ဘုုရားေရွ႕မွာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဝန္ခံျပီး လာငိုုတဲ့ ဗမာ စစ္ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ရယ္လိုု႔ ခုုခ်ိန္ထိ မရွိေသးတာ ပါပဲ။ ဟုုတ္ကဲ့၊ အဲသလိုု စြန္႔စားေဖာက္ထြက္ တစ္ဘဝလံုုး အရူံးသမား ျဖစ္ခဲ့ရတာကိုု ဝန္ခံျပီး သတၱိရွိရွိ လာငိုုတဲ့ ဗမာ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ကိုုစစ္ေသြး ေတြ ရွိလာျပီ ဆိုုရင္ ဗမာျပည္သည္ စစ္အာဏာရွင္ လက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ဖိုု႔ ထြက္ရပ္လမ္းကိုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ျမင္ရပါျပီဟုု ...။